٦٥٠٠ نفر از ساکنان بزرگترین شهر جزیره ساموس از سال ٢٠١٥ تاکنون با جمعیت روز افزون مهاجران در کنار هم زندگی می‌کنند. اما با تغییر وضعیت، که پایان آن برای آن‌ها روشن نیست، همبستگی روزهای اول با مهاجران، حال جایش را به خشم و عصبانیت داده است.
سیدی بادی، مهاجر گامبیایی ٣١ ساله، بعد از یک سفر پنج ساله که او را از سنگال به لیبیا و سپس از مصر به قزاقستان رساند، در اکتوبر سال ٢٠١٩ وارد جزیره ساموس در یونان شد. او امیدوار است که بتواند به پسر کاکای خود در ناروی بپیوندد، اما باید منتظر بماند تا بتواند درخواست پناهندگی کند. روندی که می‌تواند سال‌ها طول بکشد.
سازمان رضاکاران ساموس که از سال ٢٠١٥ در جزیره ساموس فعالیت دارد یک مرکز اجتماعی را در نزدیکی کمپ اصلی و کمپ جنگل اطراف آن اداره می‌کند. این مرکز زمینه آموزش زبان، سرگرمی و فعالیت‌های ورزشی و بیشتر ازهمه، فضای امنی را برای مهاجران فراهم می‌کند تا اندکی، شرایط دشوار زندگی در کمپ را فراموش کنند.
در جزیره ساموس یونان، دستکم ٧٥٠٠ مهاجر افغان، سوری، عراقی و کانگویی در خیمه‌های اطراف شهر واتی زندگی می‌کنند. این مهاجران، در شرایط فاجعه باری منتظر اولین ملاقات برای درخواست پناهندگی خود هستند که برای بسیاری از آن‌ها یک سال بعد تعیین شده است. در اوج درماندگی، آنان به حال خود رها شده‌اند و نمی‌توانند جای دیگری بروند.