درحالی که سران اروپا یک بار دیگر در نشست بروکسل راجع به مهاجرت بحث و گفتگو کردند، چند متر دورتر یک اتفاق بی سابقه در جریان بود: مهاجران و آوارگانی که در یکی از سالن های پارلمان اروپا جمع شده بودند، راجع به مشکلات شان صحبت کردند.
به ندرت پیش می آید که کسی در پارلمان اروپا این قدر پرحرارت و بااحساس مانند صلاح زاتر پناهجوی۳۲ ساله لیبیایی راجع به دموکراسی سخنرانی کند. شرکت کنندگان با دقت به سخنان او گوش می دهند. این جوان لیبیایی می گوید: «ما خواهان احقاق حقوق مان هستیم و از هیچ کس نمی ترسیم.»
جناح حزب چپ در پارلمان اروپا ۵۰ مهاجر از ۱۶ کشور عضو اتحادیه اروپا را به پارلمان این اتحادیه دعوت کرده است. این گروه ۵۰ نفری نخستین پارلمان آوارگان و مهاجران در اروپا را تشکیل می دهند.
مفکوره تشکیل پارلمان آوارگان و مهاجران یک سال پیش به وجود آمد. در آن زمان مارتین دولتسر، نماینده حزب چپ ها از هامبورگ با یک گروه از مهاجران، مهمان پارلمان اتحادیه اروپا شده بود.
آن ها گفتند که نه فقط راجع به آن ها، بلکه باید با خود آن ها نیز گفتگو شود.
کورنلیا ارنست، نماینده حزب چپ ها با گشایش نخستین جلسه پارلمان مهاجران و آوارگان از «یک روز تاریخی» سخن زد و به شرکت کنندگان گفت: «رای شما تعیین کننده است.»
ارنست گفت که کار پارلمان آوارگان و مهاجران در اتحادیه اروپا باید ادامه پیدا کند و این نشست نباید تنها جلسه آن ها باشد. او گفت که می خواهد نظر مثبت جناح های دیگر را هم برای حمایت از این مفکوره جلب کند. این نماینده حزب چپ ها خطاب به شرکت کنندگان دراین جلسه گفت: «ما می خواهیم به شما خدمات لازم را ارائه دهیم و همزمان شریک شما باشیم.»
در نخستین جلسه این پارلمان راجع به حقوق ابتدایی و سواستفاده بحث و گفتگو می شود
تریسی ایرو (۳۲ ساله) از اوگاندا پنج سال است که در امستردام زندگی می کند. او در سازمان «Stiching Out&Proud» فعالیت دارد و از حقوق دگرباشان افریقایی حمایت می کند. ایِرو می گوید: «ما خواهان این هستیم که تعداد بیشتری از احزاب به مشکلات آوارگان و مهاجران بپردازند.»
علی الاسان (۲۸ ساله) از نیجر می خواهد به سیاستمداران اروپایی کنوانسیون ژنیو در مورد پناهندگان را یادآوری کند. او گفت: «ما در آغاز مبارزه برای احقاق حقوق مان هستیم» و همه چیز ممکن است. اما این مهاجران هستند که باید صدایشان را بلند کنند و وارد عمل شوند.
سلیمان موسه، پناهجوی ۳۳ ساله سودانی که در جنوب ایتالیا زندگی می کند، رشته کلام را در دست می گیرد. او آهسته حرف می زند، انگار خیلی وقت است که تسلیم سرنوشت شده است.
موسه می گوید: «مهاجرانی در ایتالیا هستند که ۱۵ سال است آن جا زندگی می کنند و زبان این کشور را نیاموخته اند.»
او خواهان «شرایط انسانی»، کورس های زبان ایتالیایی و کار برای مهاجران در این کشور شد. به این خاطر این پناهجوی سودانی یک شرکت تعاونی به نام «اسفروتازیرو» تاسیس کرده است. کارکنان این شرکت بادنجان رومی می کارند و فرآورده های آن را به فروش می رسانند.
موسه با افتخار می گوید: «ما حتی چند قوطی (بادنجان رومی) به آلمان فروخته ایم.» آرزوی او (برای آینده) فروتنانه است. این پناهجوی سودانی فقط می خواهد که آوارگان در جامعه ایتالیا ادغام شوند.
بسیاری از شرکت کنندگان در این جلسه خواهان آزادی سفر در کشور محل زندگی شان هستند. آن ها می خواهند در داخل کشور سفر کنند و مجبور به زندگی در یک محل مشخص نباشند.
علی احمد ابی طالب (۴۸ ساله) از سودان می گوید: «قوانین ویژه آوارگان و مهاجران در کشورهای مختلف اروپایی بسیار متفاوت است.»
اما هرچه هم که شرایط زندگی متفاوت باشد، همه مهاجران در اتحادیه اروپا یک وجه مشترک دارند.
ابی طالب که در هامبورگ زندگی می کند، می گوید: «ما وطن و منبع نداریم و در تبعید به سر می بریم.» او در مورد هدف حاضران در این پارلمان می گوید: «همکاری برای حفظ ارزش های بشردوستانه.»
موقف حزب چپ ها
کورنلیا ارنست، نماینده حزب چپ ها در اتحادیه اروپا گفت، این خواسته ها نباید فقط در قالب کلمات باقی بماند. به این خاطر کارگاه های آموزشی تشکیل خواهد شد تا شرکت کنندگان آن جا بایکدیگر ارتباط برقرار کنند و راجع به موضوعاتی که می خواهند به آن بپردازند، بحث کنند. در پایان قرار است که یک قطعنامه تصویب شود.
زاتر که خود را خبرنگار و فعال می نامد، از نخستین جلسه پارلمان آوارگان و مهاجران در اتحادیه اروپا به وجد آمده است.
آیا با تشکیل چنین جلساتی تغییری در وضعیت آوارگان ایجاد می شود؟
او امیدوار است و می گوید: «ما باید شجاع باشیم و هم در وطن مان و هم در اروپا راجع به وضعیت زندگی مهاجران صحبت کنیم.»
یکی از درخواست ها قطع صادرات سلاح است. این پناهجوی لیبیایی می گوید: «من هر دو برادرم را در لیبیا از دست دادم. آن ها با سلاح هایی کشته شدند که از اروپا صادر شده بود.» اگر این دو برادر هنوز زنده بودند، به زاتر که در این روز با سخنانش به بسیاری انگیزه می دهد، افتخار می کردند.