یک خانم افغان با استفاده از قایق های لاستیکی، در یونان کیف و دستکول می‌دوزد. هرچند این پناهجو درآمد خوب دارد اما با دیدن پارچه های قایق ها، به یاد پناهجویانی می افتد که در مسیر رسیدن به اروپا خطرات دلخراش را متحمل شده اند.
فریبا امینی که بر روی یک چرخ خیاطی خم شده، مشغول
دوختن جدیدترین طرح اش است. او برای تولید کیف و دستکول، از یک قایق لاستیکی که مشابه
قایق هایی که پناهجویان را به یونان انتقال می‌دهد، استفاده می‌کند.
خانم امینی خوشحال که از این طریق می‌تواند درآمد قناعت بخشی را به دست آورد، اما همزمان با دیدن این قایق ها به یاد خطراتی می‌افتد که خودش و دیگران برای رسیدن به اروپا متحمل آن شده اند.
این زن افغان درسال ۲۰۱۶ به یونان فرار کرده بود و در آن زمان اسنادی به همراه نداشت. حالا کیف و زیورآلات می‌سازد و در بازار به فروش می‌رساند.
این پناهجو از مطرح ترین سمبول بحران مهاجرت در اروپا یعنی قایق و واسکت های نجات استفاده می‌کند؛ آنچه که زمانی در سواحل یونان به گونه چشمگیر پراکنده شده بودند.
فریبا امینی که ۳۱ سال دارد، گفت: «با دیدن این کیف ها یاد روزهایی می افتم که به یونان رسیدم و این دستبندها مرا به یاد روزهای زندگی ام در کمپ می‌اندازد. روزهای بدی بودند.»
درحالی که خانم امینی صحبت می‌کرد، نوار متر اندازه گیری بر دور گردنش آویزان بود و صدای چرخ خیاطی در فضا طنین انداخته بود.
او ادامه داد: «کار خیاطی مثل مرهمی بود بر روح و روان من. با این کار آرامش پیدا کردم.»
خانم امینی و پناهجویان دیگری که به طراحی مشغول هستند، در یک زیر زمینی یک محل، در شهر آتن کار می‌کنند. در این محل، تکه های سیاه و خاکستری قایق های بادی، واسکت های سرخ نجات و انبوهی از تسمه ها انباشته شده است.
دیوار نارنجی این زیر زمینی با (نمونه هایی از) کارهای خانم امینی پوشانده شده است: کوله پشتی شیک سیاه رنگ،، کیف هایی که از آن ها به نام کیف های پیام آوران یاد می‌شود. دستبندهایی که از نخ های رنگارنگ درست شده، بر روی یک میز نیز چیده شده اند.
خانم امینی گفت: «من خودم با قایق به این جا آمده ام و اگر این را در نظر بگیریم (از آن زمان تا به حال پیشرفت کرده ام) و حالا واقعا احساس خوبی دارم.»
وی در ادامه افزود: «من می‌خواهم به مهاجران دیگر نشان دهم که می‌شود از پیش پاافتاده ترین اشیا، چیزهایی ساخت که قابل استفاده باشند.»
زمانی که فریبا امینی پنج ساله بود، برادرش را در جنگ داخلی افغانستان از دست داد. خانواده اش مجبور شد که پس از چندین سال این کشور را ترک کند.
این خانواده در سال ۲۰۱۶ یک سفر کوتاه اما خطرناک را از ترکیه به یونان و با عبور از بحر انجام دادند و سرانجام در یک کمپ مؤقت واقع در میدان هوایی پیشین آتن مسکن گزین شدند. هزاران تن در محوطه این میدان هوایی خیمه برافراشته بودند و باید با مقدار اندکی غذا کنار می‌آمدند. افزون بر آن، خشونت به مساله ای روزمره و گسترده در این کمپ تبدیل شده بود.
امینی برای این که بتواند به زندگی اش سروسامانی بدهد با تماشای ویدیوهای یوتیوب چگونگی دوخت طرح های پیچیده را آموخت. مدت زیادی طول نکشید که او فروش این طرح ها را در بازارها و به دوستان آغاز کرد.
او اظهار کرد: «من احساس می‌کردم که قدرتمند هستم، چون یک شی معمولی را به کیف تبدیل می‌کنم و از این راه درآمد دارم. من این کار را با دستان خودم انجام می‌دهم و به آن افتخار می‌کنم.»
خانم امینی با کمک شوهرش که یک طراح افغان است و باهم در کورس های زبان یونانی آشنا شده اند، برای یک سازمان کوچک آلمانی که از پناهجویان حمایت می‌کند، کیف و زیورآلات می‌سازد. وی افزون بر آن، تولیدات خود را به گونه آنلاین در نقاط مختلف آتن به فروش می‌رساند.
والدین و خواهر خانم امینی به آلمان مهاجرت کرده اند، این خانم افغان با دریافت حق پناهندگی در یونان تلاش می کند که با پیشبرد این شغل جدید به پای خود بی ایستد.
این خانم جوان افغان با استفاده از یک برنامه آموزشی که از سوی کمیته بین المللی خیریه نجات حمایت می‌شود، مبلغ اندکی برای حمایت از کارش دریافت می‌کند.
هرچند فریبا امینی در کارش موفق است، اما با طرح هایش (با استفاده از قایق هایی که به دورانداخته شده اند) به یاد خطراتی می افتد که او و دیگران حین سفر به یونان متحمل آن شده اند.
او گفت: «برخی اوقات من به یاد آن هایی می‌افتم که در بحر غرق شده اند و دیگر با ما نیستند. این لحظات خیلی به من سخت می گذرند.»