نادیه ندیم، پس از این که در سنین طفولیت از افغانستان فرار کرد و در دنمارک در یکی از مراکز پناهجویان به سر می برد، به فوتبال روی آورد. او در سال ۲۰۰۹ نخستین بازیکنی بود که در خارج از دنمارک به دنیا آمده بود و در تیم ملی این کشور فوتبال بازی می کرد. خانم ندیم فکر می کند که ورزش می تواند به ادغام بهتر کودکان مهاجر و آواره در جوامع میزبان کمک کند.
سند هولم که بیشتر پناهجویان در دنمارک نخست به آن جا روانه می شوند، نیم ساعت از کپن هاگ، پایتخت این کشور فاصله دارد.
ظاهر این مرکز با تصوری که بیشتر مردم از «کمپ مهاجران» دارند، متفاوت است. در بخش ورودی آن که قبلا مقر فرماندهی نظامی بوده است، یک ساختمان با ابهت قرار دارد و پیرامون آن را خانه های از پیش آماده شده، فضای گسترده آزاد و دشت های سرسبز فراگرفته است.
۲۰ سال پیش نخستین هفته های زندگی نادیه ندیم در اروپا، پس از ارائه درخواست پناهندگی در این جا سپری شده است.
قصه زندگی این زن جوان افغان از همان روزهای نخست نمونه ای از ادغام و موفقیت بوده است. او که ۳۱ سال دارد، نخستین بازیکن فوتبال در تیم ملی این کشور است که در خارج به دنیا آمده و در یکی از مهمترین تیم های جهان به بازی مشغول است.
سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو)، ندیم را به خاطر مبارزه برای برابری جنسیتی در ورزش به عنوان قهرمان در راه تحصیل دختران و زنان تعیین کرد.
فرار به اروپا
ندیم که یکی از پنج دختر یک جنرال اردوی ملی افغانستان است، به تاریخ دو جنوری سال ۱۹۸۸ در هرات به دنیا آمد. مادرش به همراه دخترانش راه فرار به اروپا را در پیش گرفت.
این شش زن نخست از راه خشکی به پاکستان رسیدند و بعد برای ادامه سفر به یک قاچاقبر پول دادند. سپس آن ها با پاسپورت های جعلی به ایتالیا فرار کردند، بعد در یک لاری پنهان شدند و به طور اتفاقی سر از دنمارک درآوردند. آن ها دراصل می خواستند خود را به بریتانیای کبیر برسانند، چون شماری از اقارب شان آن جا زندگی می کنند.
ندیم و خانواده اش از سندهولم به یک مرکز دیگر انتقال داده شدند که در پیرامون البورگ، شهری در شمال دنمارک قرار دارد. این جا بود که نادیه دخترانی را مشاهده می کرد که در یک کلب واقع در مجاورت کمپ، فوتبال بازی می کردند.
او می گوید: «من بازی فوتبال را می شناختم. چون پدرم فوتبال بازی می کرد و در خانه توپ فوتبال داشتم». پس از این که طالبان در سال ۱۹۹۶ قدرت را در دست گرفتند، زنان مجبور شدند در خانه بمانند و مجاز به انجام هیچگونه ورزشی نبودند. اما نادیه در حویلی خانه همراه با خواهران و پدرش فوتبال بازی می کرد.
اما در دنمارک بود که فوتبال تاثیر قابل توجهی بر او گذاشت. او می گوید: «بازی تیم فوتبال دختران را دیدم و گفتم، پس این گونه باید بازی کرد. این جا بود که عاشق این بازی شدم».
فوتبال، راهی برای ورود به جامعه این کشور
با وجود این که ندیم در مرکز پناهجویان اقامت داشت و ۱۱ سال بیشتر از سنش نمی گذشت، احساس کرد که می تواند پیشرفت کند. او می گوید: «... در جایی زندگی می کردم که جنگ بر آن حاکم نبود. ما مکان امنی برای خوابیدن داشتیم و می توانستیم مانند کودکان رفتار کنیم ... این که وضعیت اینقدر عادی بود و همه از زندگی لذت می بردند، (برای ما) عجیب بود. من احساس کردم که این بازی در زندگی همه بازیکنان لذت و شادی آورده است و می خواستم بخشی از آن باشم».
پروسه ادغام به آسانی انجام نشد، اما فوتبال راه ورود او را به این کشور باز کرد. ندیم بازی برای تیم «بی ۵۲ البورگ» را آغاز کرد و استعداد او مشهود شد.
با وجود این که ندیم در سال ۲۰۰۸ شهروندی دنمارک را دریافت کرده بود، نتوانست بلافاصله به تیم ملی بزرگسالان ملحق شود.
پیش از این کشور دنمارک باید خواهان این می شد که مسئولان دراجرای این قانون استثنا قائل شوند. براساس قوانین (فوتبال) یک بازیکن باید پیش از بازی در یک تیم، پنج سال در آن کشور زندگی کرده باشد.
ندیم که از سال ۲۰۰۰ در دنمارک به سر می برد و این کشور را وطن خود می دانست، فقط با رسیدن به سن ۱۸ سالگی در سال ۲۰۰۶ اجازه داشت که برای کسب شهروندی اقدام کند.
درخواست دنمارک اجابت شد و ندیم به نخستین بازیکن متولد خارج (در میان مردان و زنان) تبدیل شد که در سال ۲۰۰۹ اجازه بازی در تیم ملی دنمارک را دریافت کرد.
ندیم می گوید: «من یک شانس دیگر دریافت کردم و از این بابت احساس خوشبختی می کنم». او افزود، اگر به همراه خانواده اش در افغانستان می ماند، احتمالا جان به در نمی برد.
دوره پیشرفت آغاز شد
نادیه پس از گذراندن یک دوره درخشان کاری در دنمارک، در ایالات متحده امریکا بازی کرد. او در آن جا به تیم اش «Portland Thorns FC» کمک کرد که بالاترین جایزه ای را دریافت کند که به بهترین تیم لیگ ملی زنان (NWSL) داده می شود. بعد نادیه به عضویت تیم فوتبال منچستر سیتی درآمد و حالا برای تیم پاریس سن ژرمن بازی می کند.
در سال ۲۰۰۷، تیم فوتبال زنان دنمارک، مقام دوم را در جام قهرمانی فوتبال اروپا به دست آورد. ندیم در دنمارک مشهور شد و روزنامه «برلینگسکه» به او لقب دنمارکی سال را داد. در سال ۲۰۱۸ کتاب او به نام «سرگذشت من» نشر شد.
ندیم فقط یک بازیکن حرفه ای فوتبال نیست. او در حال حاضر در دانشگاه آرهوس به تحصیل در رشته جراحی زیبایی مشغول است و هرجا که می رود، کتاب های درسی اش را با خود به همراه می برد، حتی زمانی که باید چند ساعت در روز تمرین کند.
او می گوید: «من همیشه فکر می کردم که برای خودم فوتبال بازی می کنم و عاشق این بازی هستم. اما می خواهم در زندگی تفاوت های بزرگتری ایجاد کنم. چون فکر می کنم، ظرفیت این را دارم که بتوانم به دیگران کمک کنم و یک داکتر در مقایسه با یک بازیکن فوتبال می تواند بر زندگی شمار بیشتری از مردم تاثیربگذارد».
ورزش، راهی برای ادغام در جوامع میزبان
از نظر ندیم، ورزش وسیله ای است برای به جریان انداختن تغییرات و کمک به کودکان مهاجر و آواره تبار برای ادغام بهتر در جوامع میزبان. او در سال ۲۰۱۹ به عنوان سفیر شورای مهاجران دنمارک (دی ار سی) منصوب شد که یک سازمان غیردولتی است. ندیم طی همکاری با این سازمان، از کمپ کاکوما در کنیا دیدن کرده و در آن جا با دو تیم محلی زنان بازی داشت.
ندیم می گوید: «این که من نخستین مهاجر در تیم ملی دنمارک هستم و پس زمینه متفاوتی دارم، بر کودکان مهاجرتبار تاثیر می گذارد. آن ها این اجازه را به خود می دهند که رویاهای مشابهی را در سر بپرورانند. به این خاطر امیدوارم که بتوانم الگویی برای این کودکان باشم. تا زمانی که شما رویاهای بزرگی داشته باشید و به خود اطمینان داشته باشید، امکان موفقیت وجود دارد. نه فقط در فوتبال، بلکه به طور عموم، صرف نظر از مذهب و فرهنگ شما، پس زمینه و تجربیات تان. من فکر می کنم که این را با فعالیت ها و تلاش هایم ثابت کرده ام».
این گزارش به همراه کلاودیا جاردم و ماری انگلا ماتوری در چارچوب پروژه «A Girls´ Game» نوشته شده است که یک پروژه چند رسانه ای است و مرکز خبرنگاری اروپایی «Innovation in Development Reporting Grant» آن را تمویل می کند.