بعد از تخلیه کمپ‌های خودسرانه مهاجران در شمال پاریس، گروهی از مهاجران تازه وارد و تعدادی از مهاجرانی که به سرپناه‌های موقت انتقال یافته بودند، این بار در شهر اوبرویلیه در همسایگی پایتخت، در زمین مملو از زباله خیمه زده‌اند.
در سحرگاه روز جمعه ١۴ فبروری، فضای خیمه‌های خودسرانه مهاجران در اوبرویلیه را بوی عفونت ناشی از زباله‌ها، بوتل‌های پلاستیکی، کفش‌های کهنه، تکه‌های کاغذ و اشیای متنوع فرا گرفته است. محلی که خیمه‌های مهاجران در آن افراشته شده‌اند درست در عقب چندین ساختمان جدید و یک مرکز بزرگ خرید قرار دارد.
در این کمپ حدود ٥٠ مهاجر زندگی می‌کنند که بیشتر شان افغان‌ها، سودانی‌ها، سومالیایی‌ها و یمنی‌ها هستند.
ساعت هشت صبح است که محمد علی، یک مهاجر افغان
از خیمه‌اش بیرون می‌آید تا برای رفتن به بانک آماده گردد. او ٢٣ ساله است و چهار
روز می‌شود که در این کمپ زندگی می‌کند. محمد علی می‌گوید مدت سه سال را در آلمان
پناهجو بوده اما بعد از رد شدن درخواستش، مجبور شده است به فرانسه بیاید. او می‌گوید
که اگر چه درباره قوانین پناهندگی در فرانسه آگاهی زیادی ندارد اما به اوفی یا
اداره مهاجرت و ادغام فرانسه زنگ زده و برای ثبت درخواست پناهندگیش وقت گرفته است.
تعداد دیگری از مهاجران که در شرایط مشابه محمدعلی
قرار دارند در این کمپ به سر می‌برند و سرنوشت شان روشن نیست. بهادر، یک مهاجر ٣٠ ساله
افغان هم از چهار روز به این سو در این کمپ زندگی می‌کند. او که از ولایت بغلان مهاجرت
کرده می‌گوید در افغانستان در بخش انتقال تیل با امریکایی‌ها کار می‌کرد اما به
دلایل امنیتی مجبور به فرار شد. او می‌گوید همسر و فرزندانش در افغانستان باقی
مانده‌اند و او آرزو دارد روزی موفق شود آن‌ها را نیز به فرانسه بیاورد.
تعداد دیگری از ساکنان کمپ اوبرویلیه هم مهاجرانی هستند که مدت‌هاست به فرانسه آمده‌اند. آدم، مهاجر ٦٠ ساله سومالیایی یکی از آن‌هاست. او صبح امروز با دو تن از دوستانش تصمیم گرفته‌اند کمی گردش کنند. آدم می‌گوید حدود یک و نیم سال در کمپ پورت دو لاشاپل و بعدتر هم در کمپ دو لا ویلت زندگی کرده است اما تا هنوز موفق نشده است سرپناهی برای خودش بیابد. او در جریان تخلیه کمپ دو لا ویلت از سوی مسئولان، به منطقه سرژی در ایل دو فرانس انتقال یافت اما چند روز بعد از آنجا بیرونش کردند. آدم می‌گوید: « مشکل من این است که جایی برای خوابیدن ندارم. با دفتر اوفی صحبت کرده‌ام اما کسی به حرفم گوش نکرد.»
آدم تنها مهاجری نیست که در کمپ‌های پورت دو
لاشاپل و له ویلت زندگی کرده است. عده دیگری از مهاجران می‌گویند در هنگام عملیات
تخلیه، سوار بس‌ها نشده‌اند. نعمت، یک مهاجر ٢٩ ساله افغان و شریف امادو، مهاجر
سیرالیونی از این شمار هستند. نعمت که قبل از مهاجرت، در افغانستان رانندگی می‌کرده
می‌گوید چند روزی می‌شود که در این کمپ زندگی می‌کند. او می‌گوید: « اینجا خیلی
کثیف است و شب‌ها زیر خیمه به کمبود اکسیجن دچار هستیم.»
شریف امادو، برای آمدن به اروپا، از مالی و سایر کشورهای افریقایی عبور کرده و خود را به اسپانیا رسانده تا به فرانسه برسد. او هم مانند شمار زیادی از مهاجران، در مسیر مهاجرت، دشواری‌های زیادی را تحمل کرده است.
ظهور، یک مهاجر یمنی که از چهار روز به این سو به
فرانسه آمده است می‌گوید در مسیر مهاجرت از کشورهای یمن، سودان و لیبیا عبور کرد و
سپس با کشتی راه مدیترانه را در پیش گرفت. از بخت بد، کشتی حامل او در دریا دچار
حادثه شد اما خوشبختانه کشتی بشردوستانه اوشن ویکنگ که در محل حاضر بود او و سایر
مهاجران را نجات داد و در ایتالیا پیاده کرد. این مهاجر یمنی می‌گوید مدت سه ماه
را در زندان‌های لیبیا سپری کرده و شکنجه شده است.
ساکنان جاده گی دوبور در اوبرویلیه که در نزدیکی کمپ مهاجران قرار دارد نظریات متفاوتی دارند. یک تن از ساکنان این محل که عضو سندیکای ساختمان محل اقامت خود است می‌گوید: « ما از شهرداری تقاضا کردیم مهاجران را از اینجا بیرون کنند. بودن اینها در اینجا نادرست است و ما می‌خواهیم هرچه زودتر اینجا را ترک کنند.»
این باشنده اوبرویلیه می‌گوید که بعد از تخلیه کمپ‌های بزرگ اطراف پاریس، شمار مهاجران در این کمپ بیشتر شده است. او به سوی فروشگاه‌های لباس و مواد آرایش اشاره می‌کند و می‌گوید مسئولان این مرکز تجارتی نمیخواهند از پشت پنجره، شاهد این کمپ و کثافات اطراف آن باشند.
تعداد دیگری از ساکنان محل معتقد هستند که مسئولیت رسیدگی به مهاجران به عهده دولت است. یک زن که نمی‌خواهد هویتش فاش گردد می‌گوید: « مردم باید درباره این مهاجران اظهار نظر کنند.» او عقیده دارد که وضعیت ناگوار مهاجران نشانه ضعف و ناکامی دولت است و نشان می‌دهد که « فقط تخلیه کمپ‌ها دردی را دوا نمی کند.»
این زن می‌گوید با سه فرد دیگر از این محل، برای مهاجران غذا توزیع می‌کنند.