۱۵۰ رضاکار از کشورهای اروپایی، رخصتی تابستانی شان را صرف همکاری با پناهجویان در کمپ موریا، در جزیره لیسبوس می‌کنند.
گروهی از اروپایی های رضاکار، در جریان رخصتی های تابستانی شان به جزیره
لیسبوس در یونان رفته اند تا با پناهجویان و مهاجران در اردوگاه موریا همکاری
کنند. آنان سعی می‌کنند که در "تعطیلات جایگزین" به وضعیت ساکنان این
اردوگاه، رسیدگی کنند.
جامعه "سنت اگیدو" در یکی از سالون های متروکه، رستورانتی را برای تهیه مواد غذایی برای ساکنان کمپ موریا، در ماه اگست سال جاری باز کرده است. این رستورانت در قسمت پایین اردوگاه موریا و در یکی از مناطق شمالی شهر میتیلینی موقعیت دارد.
برای پناهجویانی که به هدف گرفتن غذا به این رستورانت می‌آیند، یک کارت از سوی گروه رضاکاران داده می‌شود. این کارت نشان می‌دهد که این افراد با گرفتن غذا، می‌توانند دوباره به محل اقامتش بر‌گردند.
انگیلیکا واگنر بیان کرد: «امروز ما ۷۵۰ مهمان در رستورانت خود داشتیم که یک رقم ریکاردی است. پیش از این ما از ۳۰۰ تا ۶۰۰ مهمان از کمپ موریا می‌داشتیم.»
گروه های رضاکار که از ۳۰ تا ۴۰ نفر تشکیل شده اند، با رعایت فاصله اجتماعی و قواعد بهداشتی به توزیع غذا برای نیازمندان می‌پردازند. در فهرست غذای آنان مواد حاوی کالوری، پروتین و ویتامین موجود می‌باشد.
انگیلیکا واگنر، از شهر ورزبورگ آلمان یکی از این گروه ۱۵۰ نفری است.
این رضاکاران شهروندان ایتالیا، اسپانیا، پولند، هنگری، فرانسه، هالند و آلمان
هستند. آنان به ابتکار جامعه "سنت اگیدیو" به این جزیره آمده اند تا با
نیازمندان، همکاری اجتماعی نمایند. هزینه سفر و هوتل را از کیسه خود می‌پردازند.
خان واگنر که به عنوان یک آموزگار مذهبی پروتستانت و کشیش مدرسه در شهر ورزبورگ آلمان فعالیت می‌کند، سال گذشته هم به اردوگاه موریا رفته بود. در سال جاری، به دلیل همه گیری ویروس کرونا، فعالیت آنان با مشکلاتی روبرو شده است.
حتی اگر محدودیت ها در جزیره لیسبوس یونان برداشته شوند، با آنهم اردوگاه موریا بسته خواهد ماند. گفته می‌شود که در حال حاضر، در داخل کمپ موریا از پنج تا شش هزار تن زندگی می‌کنند. این خانم آلمانی در گفتگو با خبرگزاری کاتولیک اظهار کرد که در اطراف این کمپ، زیر درختان زیتون از ۹۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ نفر به سر می‌برند. وضعیت زندگی این گروه ناگوار توصیف می‌شود و آنان مجبور اند که در اتاق های تنگ و مزدحم شب و روز خود را سپری کنند.
از مجموع این پناهجویان، حدود هشتاد درصد آنان را شهروندان افغانستان تشکیل می‌دهند. متباقی این پناهجویان از سوریه، عراق و کشورهای افریقایی اند. ترس، ناامیدی، خشونت از مشکلات اساسی این پناهجویان به شمار می‌رود. اعمال محدودیت های گشت و گذار، به چالش های این گروه بیشتر از پیش افزوده است.
انگیلیکا واگنر علاوه می‌کند، "زمانی که مردم ما را می‌بینند خرسند می‌شوند آن هم، هنگامی که فرصت پیدا می‌کنند که یک بار بیرون بیایند."
این گروه رضاکار در جریان "تعصیلات جایگزین" بیش از هشت
ساعت را در هر روز، برای رسیدگی به پناهجویان سپری می‌کنند. این رضاکاران در کنار
تهیه غذای شب، زمینه سرگرمی را برای کودکان و نوجوانان از طرف روز فراهم می‌کنند.
برای کودکان و نوجوانان فرصت داده می‌شود که با در بخش صنایع دستی، نقاشی و توپ
بازی سرگرم شوند.
خانم واگنر اضافه کرد که "در کمپ هیچ چیز برای کودکان وجود ندارد و برخی از آنان خندیدن را فراموش کرده اند. با چیزهایی که ما عرضه می‌کنیم، آنان می‌توانند که سرانجام دوباره یک کودک شوند."
این گروه رضاکار می‌گوید که پناهجویان، در برابر همکاری های شان ابراز تشکری و شادمانی کرده اند. واگنر یادآور شد که "بدون شک گزارش ها، صحنه ها و تصاویر تکان دهنده را هم آنان در جریان فعالیت های شان شاهد بوده اند.
او گفت: «این وضعیت کمک می‌کند که ببینیم در چگونه یک جهان زندگی می‌کنیم.»
به بیان این خانم رضاکار، به همین دلیل همکاران شان همواره تلاش می‌کنند که افراد نهایت آسیب پذیر، مانند کودکان بدون سرپرست، خانواده ها و زنان را مورد توجه جدی قرار بدهند.
از دید او، در صورت ممکن باید این افراد از طریق دهلیزهای بشردوستانه به ایتالیا، فرانسه یا آلمان انتقال داده شوند. دهلیز بشردوستانه در اغلب موارد از سوی مقامات محلی کشورهایی که در پذیرش پناهجویان سهم می‌گیرند و سازمان های مددرسان کلیسایی اداره می‌شوند.
با این همه، انگیلیکا واگنر اظهار کرد که اروپا در این راستا تلاش های کمتری را انجام می‌دهد. او تاکید کرد که "باید بیشتر انجام شود. اگر انسان این نیاز را خودش ببیند، نمی‌توانند مانند گذشته زندگی کند. این غیرقابل تصور است."