تخلیه خشونت بار کمپ مهاجران در سن-دونی و کمپ اعتراضی میدان رپوبلیک در پاریس از سوی پولیس فرانسه در ماه نومبر، انتقاد‌های زیادی را در رسانه‌ها و محافل سیاسی بر انگیخت. چهارتن از نیروهای امنیتی به اتهام اعمال این خشونت‌ها تحت تحقیق قرار گرفتند. در این میان، رضا جعفری، یک پناهنده جوان افغان موفق شد در همراهی با سازمان‌های اجتماعی و با فشار بر مسئولان، برای صدها مهاجر سرپناه فراهم کند و در این جریان، به «سخنگوی» طبیعی مهاجران از جمله مهاجران افغان بدل گردد.
ساعت ۷ شب است که رضا جعفری، فعال اجتماعی و «سخنگوی» مهاجران بی سرپناه در شمال پاریس مانند روزهای دیگر، به منطقه روزاپارکس آمده تا در جریان گشت اجتماعی شبانه‌اش، مهاجران سرگردان در خیابان‌های سرد پایتخت فرانسه را به سوی سرپناه‌های فوری و موقت رهنمایی کند:«من شب‌ها در منطقه پل دوبرویلیه و پورت دولا شاپل گشت می‌زنم تا مهاجران تازه وارد را رهنمایی کنیم.»
هوا بی اندازه سرد است و به محض رسیدن او، گروههای از مهاجران که بیشتر شان افغان هستند، در انتهای جاده مک دونالد-دور او حلقه می‌زنند و هر یکی، مشکل و داستانش را با او در میان می‌گذارد. رضای ۲۵ ساله، با حوصله و دقت به همه گوش می‌دهد و رهنمایی می‌کند.
او در صف توزیع غذای رایگان به مهاجران در پورت دوبرویلیه به چند مهاجر تازه وارد توضیح می‌دهد که برای یافتن سرپناه به مرکز پذیرایی روزانه از مهاجران، در منطقه اوسترلیتز مراجعه کنند:«اگر قبول نکردند، بگویید سند بدهند تا بعد شکایت کنیم. هوا سرد است.»
از مدتی به این سو، رضا در میان مهاجران افغان در پاریس چهر‌ه‌ای شناخته شده‌‌ای است:«بسیاری از مهاجران مرا می‌شناسند و شماره تیلفون مرا دارند. آنها از طریق ویدیوهای شبکه‌های اجتماهی، فعالیت‌ها و اقدامات من به نفع مهاجران در فرانسه یا افغانستان را دیده‌اند. چون کسی دیگری از افغان‌ها نیست که به آنها کمک کند، معمولاً به من زنگ می‌زنند. حتی تا دیر وقت شب.»
«به مهاجران گفتم به خشونت پولیس پاسخ ندهید، ما به شما کمک می‌کنیم»
با تخلیه خشونت بار کمپ مهاجران در سن-دونی (۱۷ نومبر) و کمپ اعتراضی میدان رپوبلیک (شب ۲۳ نومبر) از سوی پولیس، شهرت رضا در میان مهاجران و اقداماتش به نفع آنها رنگ تازه‌ای تازه به خود گرفته و او حال به نوعی به«سخنگوی» طبیعی مهاجران و به گونه عمده، مهاجران افغان بدل شده است.
بعد از ظهر روز تخلیه کمپ سن-دونی، تیلفونی به رضا خبر دادند که پولیس به سوی مهاجران گاز اشک آور شلیک کرده و تلاش دارد حدود چندین صد مهاجر را از سن دونی متفرق کند و با زور به پاریس بفرستد.
این مهاجران بعد از خشونت‌های بیرحمانه پولیس سن دونی و پولیس پاریس، که می‌خواست جلو ورود مهاجران به پایتخت را بگیرد، توانستند خود را نزدیک‌های شب به پاریس برسانند و در منطقه روزاپارکس جمع شوند:« من در سن-دونی خیلی تلاش کردم جلو مهاجرانی را که می‌خواستند با پولیس درگیر شوند بگیرم و به آنها گفتم که نباید به دام خشونت بیفتند. شب وقتی به روزاپارکس رسیدم حدود ۴۰۰ تا ۵۰۰ مهاجر خشمگین تصمیم گرفته بودند که به سوی شهرداری پاریس تظاهرات شبانه به راه بیاندازند و «کار را یکطرفه کنند.» یک گروه از جوانان حتی یک تن از کارمندان یوتوپیا ۵۶ را که سعی در آرام کردن آنها داشت اذیت کردند تا این که من همه را قانع کردم که خشونت به نفع هیچکسی نیست و ما در همکاری با سازمان‌های خیریه مسئولان شهرداری پاریس را وادار خواهیم کرد راه حلی برای اسکان مهاجران بیابند. اینجا بود که مهاجران افغان پذیرفتند اما به من گفتند که باید در برابر آنها جوابگو باشم.»
در همین زمینه:تخلیه کمپ سن-دونی و سرگردانی صدها مهاجر در شمال پاریس
رضا وقتی این ماجرا را بازگو می‌کند تقریبا مطمئن است که آن شب در همکاری با سایر سازمان‌های خیریه، از بروز یک اقدام خشونت بار و غیرقابل پیش‌بینی مهاجران در پاریس جلوگیری کرده‌اند:«مهاجرانی که از جنگ و خشونت فرار کرده و همه چیز شان را از دست داده‌اند، وقتی در اینجا هم مورد خشونت قرار بگیرند و حقوق شان زیر پا گردد، دیگرچیزی برای از دست دادن ندارند و احتمال جدی وجود دارد که برای دفاع از خود، به خشونت متوسل شوند.» غلیرغم این تلاش‌ها، برخی از افراد او را در در رسانه‌ها متهم کردند که مهاجران را وسیله قرار داده است اما رضا می‌گوید:«من خواسته‌های مهاجران را به مسئولان رساندم. من تنها نماینده مهاجران افغان نه بلکه از تمام مهاجران هستم.» باید گفت که مهاجران افغان بزرگترین گروه پناهجویان در فرانسه هستند.
«حمله پولیس فرانسه به زنان و کودکان مهاجر شرم آور است!»
اولین باری که رضا برای حل مشکل سرپناه مهاجران وارد عرصه شد و خشونت پولیس علیه مهاجران را دید، در اواخر ماه سپتمبر بود. چند خانواده مهاجر افغان نیمه شب به او زنگ می‌زنند و می‌گویند که پولیس آنها را با تعدادی از خانواده‌های افریقایی از خیمه‌های شان در پورت دوبرویلیه بیرون کرده و به بیرون از پاریس فرستاده است. خانواده‌ها در شهر اوبرویلیه یک جاده را به عنوان اعتراض می‌بندند اما پولیس علیه آنها از گاز اشک آور استفاده می‌کند.
او می‌گوید:« وقتی من به محل رسیدم شوک زده شدم. پولیس با همه با خشونت رفتار می‌کرد. من به تعدادی از افغان‌ها و سازمان‌ها زنگ زدم و توانستیم حدود ۲۰ خانواده را سرپناه بدهیم. در میان آنان کودکان و زنان حامله هم بودند. چنین اقدامی برای فرانسه شرم آور است !»
یان مانزی، از سازمان یوتوپیا ۵۶ معتقد است که رضا «از مهاجرانی که در کمپ‌ها و اطراف آن زندگی می‌کنند شناخت واقعی دارد، با آنها حرف می‌زند و سخنگوی خواسته‌های مهاجران است.»
یان مانزی به یاد می‌آورد که رضا در شب ۱۷ نومبر وقتی مهاجران می‌خواستند به سوی شهرداری پاریس راهپیمایی کنند خطاب به آنها«سخنرانی زیبایی کرد که همه را متحد و قانع ساخت.» او به مهاجران گفت که نباید از خشونت کار بگیرند و به خشونت پولیس پاسخ بدهند.
از تجربه تلخ مهاجرت تا دفاع از حقوق مهاجران در چندین جبهه
رضا جعفری در سال ۱۹۹۵ در ولایت غزنی افغانستان متولد شده و هنوز چند ماهی از عمرش نمی‌گذرد که خانواده‌اش راه مهاجرت به ایران را در پیش می‌گیرد. او مانند هزاران مهاجر دیگر افغان در ایران، از این دوره، تجربه گفتنی و ناگفتنی تلخی دارد، از جمله این که در کودکی از آموزش محروم شده است.
رضا در سال ۲۰۰۹ با گروه دیگری از مهاجران راه اروپا را در پیش می‌گیرد و«کشور به کشور»، بعد از یک سال، خود را به فرانسه می‌رساند:«در روزهای اول آمدنم به فرانسه، حدود دو هفته را زیر یک پل می‌خوابیدم تا این که سازمان صلیب سرخ مرا به یک مرکز مهاجران زیرسن فرستاد و اداره خدمات اجتماعی برای کودکان مسئولیت مرا به عهده گرفت.» او در سال ۲۰۱۲ سازمان خیریه (Enfants d’Afghanistan et d’Ailleurs) ومدتی بعدتر، یک مرکز فرهنگی برای افغان‌ها را را ایجاد می‌کند تا از حقوق کودکان و خانواده‌های افغان در فرانسه و افغانستان دفاع و فرهنگ کشورش را در مهاجرت پاسداری کند.
او ظاهراً خیلی جوان به نظر می‌رسد اما تجربیات جدی او در عرصه اقدامات اجتماعی برای مهاجران او را به فردی کارآزموده و آگاه از قوانین فرانسه بدل کرده است. امشب، یک مهاجر به او می‌گوید که در روز تخلیه کمپ سن-دونی پولیس او را لت و کوب و مجروح کرده است اما او جرائت نمی‌کند شکایت کند زیرا می‌ترسد که روی دوسیه پناهندگی اش اثر بد بگذارد.رضا به او می‌گوید:«این موضوع هیچ ربطی به دوسیه پناهندگیت ندارد.تو باید از حق خود دفاع کنی.»
درسالهای اخیر رضا هیچگاهی از کمک و مشورت به مهاجران افغان که وارد فرانسه می‌شوند دریغ نکرده و وقت زیادی را به آن اختصاص داده است اما از هنگامی به عنوان مترجم با محکمه ملی حق پناهندگی کار می‌کند، سوگند کاری یاد کرده و باید در دوسیه‌های مهاجران بیطرفی اختیار کند.
او می‌گوید:« فکر می‌کردم با کار درمحکمه ملی پناهندگی کمی از مهاجران دیگر فاصله می‌گیرم و خود را وقف سازمان خیریه‌ام برای کودکان می‌کنم اما می بینید که تیلفون هر لحظه زنگ می‌زند یا به من پیام می‌فرستند.»