یک انجمن خیریه در نزدیکی پاریس یک کارگاه خیاطی باز کرده که در آن حدود ده پناهنده، با استعدادی یگانه، اولین تجربه کاری خود را آغاز کرده‌اند. تعدادی از شرکت‌های مود فرانسه، تکه‌پارچه‌های اضافی خود را به این انجمن کمک کرده‌اند و تعدادی دیگر هم می‌خواهند در همکاری با این مهاجران، زمینه تولیدات خالص فرانسوی در عرصه مود را مهیا کنند.
«تار آینده» نام برنامه‌ای است که در عرصه مود و لباس از سوی انجمن اسپرو به راه افتاده است و برای مهاجران زمینه کار را فراهم می‌کند. در این برنامه ۹ مهاجر، شش افغان، دو تبتی، و یک مهاجر مراکشی شامل هستند.
مایا پرسو، بنیانگذار انجمن اسپرو،که در یک هنگر بزرگ در شهر آنتونی در جنوب پاریس موقعیت دارد، می‌گوید:« این مهاجران استعداد، تجربه و علاقمندی خاصی دارند فقط باید به سوی آن‌ها کمک می‌شد.» او درادامه می‌گوید:«این افراد تا کنون در فرانسه کار نکرده‌اند حال آن که ظرفیت بزرگی دارند که تا هنوز از آن استفاده نشده است؛ حتی خود مهاجران هم جرأت نکرده‌اند.»
حدود دو هفته از باز شدن کارگاه می‌گذرد و هنوز اسباب‌ها این سو و آنسو پراگنده‌اند اما کار با جدیت ادامه دارد. تییری، یک طراح مود فرانسوی، از سوی انجمن برای سرپرستی و آموزش مهاجران استخدام شده اما تا زمانی اولین فرمایش‌ها به کارگاه برسد، خیاطان پناهنده مراحل مختلف تولید را تمرین می‌کنند. تییری به یکی از خیاطان می‌گوید:«برش و بخیه‌ات بد شکل است. قرار بود فقط یک سانتی متر بیشتر نباشد. ما می‌خواهیم مثل فرانسوی‌ها با ظرافت کار کنی.»
تییری می‌گوید: «مهارت تخنیکی برخی از این پناهندگان حیرت آور است. برخی از آن‌ها یک پیراهن را در دو دقیقه می‌دوزند و برخی هم در برش تکه استاد هستند. من می‌خواهم که این‌ها در همه بخش‌ها کار کنند و یاد بگیرند که چگونه در یک تیم به صورت هماهنگ کار و تولید کنند.»
«این کار برای من در فرانسه مانند یک رویا است»
افشاری، مهاجر افغان که در سال ۲۰۱۷ به فرانسه آمده، در افغانستان خیاط بود و حرفه‌اش را دوست داشت. او بعد از ترک کشورش، از طریق ایران و ترکیه وارد دنمارک شد اما درخواست پناهندگیش را رد کردند. او که با خطر اخراج به افغانستان روبرو بود بختش را در فرانسه آزمایش کرد و به عنوان پناهنده پذیرفته شد.
او می‌گوید:« من از جایی چنان دوری می‌آیم که نخواستم مشکل تراشی کنم. در اوایل کارهای موقتی و چند روزه‌ای ساحتمانی و اتوکاری را انجام می‌دادم، اما خوب، حرفه من نبود.» او چندین بار نزد خیاطان درخواست کار فرستاد اما جوابی نگرفت تا این که با انجمن اسپرو آشنا شد: «حالا خیلی خوشحالم و می‌خواهم به هر قیمت شده این کار را ادامه بدهم.»
کارگاه، زندگی حیدر، مهاجر دیگر افغان را نیز که مسئولیت ادغام را به عهده دارد، تغییر داده است. او خیاطان کارگاه را از لحاظ اداری و حرفه‌ای همراهی و ارتباط میان آنان را تامین می‌کند. حیدر، که یک سال پیش پناهندگی به دست آورده، با فرانسوی خوبی می‌گوید: « من رابطه انسانی را دوست دارم، این اولین تجربه کاری من است و خوشحالم که می‌توانم افرادی را که مانند خودم مشکلاتی داشته‌اند همراهی کنم.»
او ادامه می‌دهد:« من در گذشته مسئول برنامه ریزی بودم اما به من هشدار داده بودند که برای پیدا کردن کار حرفه‌ای، در اروپا شانس کمی وجود دارد. حالا این کار برای من مثل یک رویا به حقیقت مبدل شده است. این یک افتخار است که بتوانم افراد با استعداد و با تجربه را کمک کنم.»
مایا پرسو، بنیانگدار انجمن اسپرو معتقد است که خیاطان پناهنده با این اولین تجربه کاری، در اصل حیثیت خود را باز می‌یابند. آنان حالا بیشتر از دوبار در هفته کار نمی‌کنند و معاش حداقل می‌گیرند اما در درازمدت هدف آن است تا ساعات کاری آنان بیشتر گردد و کارگاه کارش راه بیفتد تا این مهاجران از برنامه ادغام پا به کار دایمی بگذارند.
ماری شیاپونی، طراح مود و مدیر پیشین کتلاگ‌های چندین مارک معروف فرانسه می‌گوید که احتمال دارد از اولین مشتریان این کارگاه باشد. او که از تولید ارقام نجومی لباس‌ها با کارگاه‌های آسیایی خسته شده، چندی پیش دنیای مود را ترک کرده تا به کارش معنای جدیدی بدهد. در جریان اولین دور قرنطین ناشی از کرونا، او یک مارک تولید ماسک را به راه انداخت، با این هدف که طرح‌هایش را فقط در فرانسه تولید کند.
او می‌گوید: «من می‌خواهم به چیزهای خیلی ساده برگردم و با استفاده مجدد از مواد، جنبه‌های انسانی را برجسته کنم. به همین دلیل است که می‌خواهم اینجا با پناهنده‌ها کار کنم. من تا چند روز دیگر با چندین نمونه بر می‌گردم تا با این خیاطان اولین آزمایش را انجام بدهیم.»
ماری شیاپونی آرزو دارد تولیدات آینده‌اش را با پارچه‌های اضافی و موادی که اینجا و آنجا یافته به بازار بیاورد و این برنامه برای خودش و خیاطان کارگاه، تولدی دوباره باشد، خیاطانی که بالاخره استعدادهای شان به رسمیت شناخته شده است.
