در بوسنیا هزاران مهاجر سعی می کنند وارد کرواسیا شوند که عضو اتحادیه اروپا است. اما پولیس مرزی کرواسیا در اغلب موارد آن ها را به عقب می راند. مردم محلی که با ایجاد کمپ های جدید مخالفت می کنند، خواهان پذیرش این پناهجویان توسط اتحادیه اروپا هستند.
محمد امین ابراهیمی، معلم از کابل می گوید: «ما دوباره تلاش خواهیم کرد». او قصد دارد به کرواسیا، کشور همسایه بوسنیا راه پیدا کند. او تا به حال بیش از ۳۰ بار سعی کرده، خود و خانواده اش را به کرواسیا برساند که عضو اتحادیه اروپا است.
در شش ماه گذشته، پولیس مرزی کرواسیا هربار جلوی ورود او و خانواده اش را گرفته و آن ها را به بوسنیا به عقب رانده است. ابراهیمی در حال حاضر در یک خانه متروکه همراه با همسر و دختر دوساله اش زندگی می کند.
شرایط بد زندگی خانواده او و هزاران مهاجر دیگر که می خواهند به اتحادیه اروپا بروند و در بوسنیا گیرمانده اند، به انتقاد شدید بروکسل منجر شد. اتحادیه اروپا خواهان این است که بوسنیا در سرمای شدید زمستان، مهاجران را در شرایط مناسبی اسکان دهد.
اما مهاجران اصلا نمی خواهند این جا بمانند، آن ها می خواهند وارد اتحادیه اروپا شوند و می گویند، اگر این اتحادیه دروازه هایش را بگشاید، مشکلات شان خیلی سریع تر حل خواهد شد.
ابراهیمی که حدود سی و چند سال سن دارد به خبرگزاری فرانسه (ای اف پی) گفت: «ما می خواهیم برای مهاجرت به کرواسیا درخواست بدهیم» و بعد به اسلوانیا یا ایتالیا برویم.
دخترش مهسا که با یک گودی بازی می کند، عطسه می زند. ابراهیمی گفت که دخترش از زمان آغاز زمستان (با زکام) دست و پنجه نرم می کند.
حتی در حالی که مهسا به وضوح بیمار است، پولیس مرزی کرواسیا او و خانواده اش را هربار اخراج کرده و به گفته ابراهیمی تلفون موبایلش را که برای مهاجران بسیار مهم است، شکستانده است.
خانواده ابراهیمی حالا در یک خانه متروکه زندگی می کنند که آب جاری ندارد، دیوارهای آن نیمه تمام هستند و راهروها با فرش و کمپل پوشانده شده اند.
آن ها به همراه دو خانواده افغان دیگر در این خانه زندگی می کنند. قریه محل زندگی آن ها که در نزدیکی مرز با کرواسیا قرار دارد، بوزانسکا بوینا نام دارد.
زنان در زیر نور یک لامپ، بر روی یک اجاق هیزمی شام آماده می کنند که تنها منبع گرما است. مواد غذایی را مردم محلی به آن ها اهدا کرده اند. ابراهیمی گفت که با وجود شرایط بسیار دشوار، از آمدن به بوسنیا پشیمان نیست، زیرا آنها «در افغانستان امنیت ندارند».
از سال ۲۰۱۸، بوسنیا به یک گذرگاه برای ده ها هزار مهاجری تبدیل شده که از جنگ و فقر در خاورمیانه، آسیا و افریقا فرار می کنند.
برای بیش از ۸ هزار مهاجر که در حال حاضر در بوسنیا به سر می برند، کرواسیا پلی است برای ادامه سفر خطرناک شان به سوی غرب اروپا.
اما پولیس مرزی کرواسیا آن ها را در اغلب موارد به عقب می راند و به صورت مکرر به استفاده از خشونت متهم شده است.
در حال حاضر چند هزار مهاجر در پیرامون شهر بیهاج به سر می برند که در شمال غرب بوسنیا قرار دارد. اکثر آن ها در مراکزی زندگی می کنند که توسط سازمان ملل متحد اداره می شوند و صدها تن در خانه های متروکه، فابریکه ها یا در کمپ های موقتی به سر می برند که در جنگل ها ایجاد شده است.
ناراحتی مردم محلی بیهاج از این که بار مسئولیت سیستم پناهندگی اتحادیه اروپا را به تنهایی به دوش می کشند، در حال افزایش است. گروه های حامی حقوق بشر می گویند، در چارچوب این سیستم، بار مسئولیت مهاجران بر دوش کشورهای مرزی یا همسایگان غیرعضو اتحادیه اروپا مانند بوسنیا انداخته شده است.
در حالی که صدها مهاجر به شمول کودکان در سرما به حال خود واگذاشته شده اند، مقام های محلی در بیهاج ساخت یک کمپ را با کمک مالی اتحادیه اروپا رد می کنند. این اتحادیه در طول سه سال گذشته حدود ۹۰ میلیون یورو برای کمک به بوسنیا در زمینه مدیریت امور مهاجران در دسترس گذاشته است.
در مرکزی که زمانی در شهر بیهاج ساخته شده بود، مردان مهاجر اسکان داده شده بودند. اما این مرکز به خاطر مخالفت عموم مردم و مردم محل بسته شد .
سی رامیچ، یک معلم هنر که این گردهمایی ها را سازمان دهی می کند، اتحادیه اروپا را «ریاکار» خواند و از آن به شدت انتقاد کرد. او به خبرگزاری فرانسه گفت، آن ها «سعی می کنند بوسنیا را به یک محوطه پارکینگ برای مهاجرانی تبدیل کنند که خودشان نمی خواهند».
لیلا، یک معلم ۵۰ ساله طی یکی از اعتراض های اخیر گفت: «اتحادیه اروپا نیز دستهایش آلوده است».
افزون بر شرایط زندگی غیرانسانی، برخی از مهاجران در معرض دشمنی مردم منطقه قرار دارند. به طور مثال مردم محلی سعی کردند جلوی عبور بس هایی را که مهاجران را به یک کمپ جدید انتقال می دادند، بگیرند. با این وجود هر دوطرف یک پیام مشابه برای اتحادیه اروپا دارند.
رشید محمود، یک راننده پاکستانی که از دوسال پیش بدین سو در این کشور به سر می برد، گفت: «تنها درخواست من از سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا این است که مرزها را باز کنند و اجازه رفتن مهاجران را بدهند». او که رویای رفتن به اسپانیا یا پرتگال را در سر می پروراند، «the game» (بازی) را تا به حال ۲۷ بار امتحان کرده است. مهاجران تلاش برای عبور از مرز را «game» می نامند.
در حالی که برای پیروزی در «game»، اغلب باید تلاش های بی شماری انجام شود، به گفته نرمین کلیاجیچ، یک سیاستمدار منطقوی، برآورد می شود که حدود ۱۰۰ هزار مهاجر در طول سه سال گذشته خود را به کشورهای اتحادیه اروپا رسانده اند.
او به خبرگزاری فرانسه گفت: «اتحادیه اروپا می تواند آن ها را بازگرداند، اما آن ها ۱ هزار بار سعی خواهند کرد تا این که خود را به کشور مورد نظرشان می رسانند.»
سهرت فازلیچ، شهردار بیهاج گفت، یک فرد صحتمند می تواند پای پیاده از جنگل های بیهاج به کرواسیا و اسلونیا برود و از آن جا خود را به ایتالیا برساند.
ابراهیمی حالا می خواهد برای سی و یکمین بار سعی کند وارد کرواسیا شود. او گفت: «شاید این بار بتوانم به کرواسیا مهاجرت کنم.»