در شمال یونان، در منطقه مرزی با مقدونیه، اردوگاه نیا کاوالا محل زندگی۱۲۰۰ مهاجر است. این اردوگاه در یک محل منزوی قرار دارد و ساکنان آن به حمل و نقل عمومی دسترسی ندارند. به تازگی با ساخت یک دیوار، این محل برای ساکنان آن به یک "زندان در فضای باز" مبدل شده است.شارلوت بواتیو، خبرنگار ویژه مهاجرنیوز در یونان گزارش می دهد.
همه جا را سکوت فراگرفته است. در مسیر راه نه چندان دور از اردوگاه نیا کاوالا، پس از یک ساعت رانندگی از تسالونیکی (نزدیک به مرز یونان و مقدونیه) هیچ سر و صدایی شنیده نمی شود. با این حال، بیش از هزار نفر، که یک سوم آنها کودک هستند در حال حاضر در آنجا زندگی می کنند. با نزدیک شدن به این اردوگاه، در اصل باید گریه و خنده کودکان را بشنویم اما هیچ صدایی از درون این اردوگاه به گوش نمی رسد.
آیا دیوار جدیدی که در اطراف اردوگاه ساخته شده است، مانع از انعکاس صداها در فاصله های دور می شود؟ از تابستان امسال، دیواری به ارتفاع سه متر به دور اردوگاه نیا کاوالا اعمار شده است. ماری پناهجوی کشور کنگو از پشت یکی از درهای این دیوار می گوید: « اینجا استرس زا است، همینطور نیست؟ این دیوار صدا را قطع می کند و مانع دید می شود.»
در اردوگاه نیا کاوالا، ۱۲۰۰ مهاجر که قبلا منزوی بودند، با ساخت این دیوار فضای زندگی شان منزوی تر شده است. ادوزا مهاجر از جمهوری کنگو با خشم گفت: «اینجا یک زندان در فضای باز است. نمی دانم چرا. فکر می کنم آنها نمی خواهند همه ما با هم یکجا زندگی کنیم… هر سمت را که نگاه می کنیم دیوار را می بینیم. این آزار دهنده است.»
برای وزارت مهاجرت یونان، این تحولات بخشی از استراتژی "نوسازی" اردوگاه ها است. سخنگوی وزارت مهاجرت در یونان در پاسخ به پرسش رسانه یونانی سولومون گفت: «هدف از ساخت این دیوار تقویت حس امنیت برای همه ساکنان این اردوگاه و همچنان ساکنان محلی است.»
بیرون رفتن برای کجا رفتن؟
ابوعباس، مهاجرعراقی، که یک سال و شش ماه می شود که در آنجا زندگی می کند، از وضعیت اش نگران است و می گوید: «با وجود ایجاد دیوار، رفت و آمد مردم در نیا کاوالا آزاد است. دروازه ورودی اصلی همیشه باز است. اما تا چه مدت؟» او توضیح می دهد: «می ترسم که وضعیت در اینجا مانند وضعیت در جزایر دیگر یونان نشود. می ترسم به ما کارت الکترونیکی بدهند و ساعات بیرون رفتن ما را محدود کنند...»
اما بیرون رفتن برای کجا رفتن؟ نیا کاوالا، در محاصره مزارع و تپه هایی که پوشش گیاهی آنها با گرمای تابستان زرد شده است، از مغازه ها و مکان های زندگی شهری، به ویژه از دفاتر اداری فاصله دارد.
با این حال، پناهجویان پیوسته از این اردوگاه برای پیگیری پرونده پناهندگی، ملاقات با وکیل و ملاقات با مقامات یونانی بیرون می روند. ماری می گوید: «ما باید همیشه پیاده روی کنیم! برای رسیدن به شهر یک ساعت طول می کشد. وقتی با پسر هفت ساله ام هستم، رفتن به شهر پیچیده تر می شود.»
او می افزاید: «در اینجا هیچ اتوبوسی نیست. افراد خوش چانس تکسی می گیرند. برای رفت و آمد حدود پانزده یورو باید پرداخت.»
«نمی خواهم یونانی یاد بگیرم اما به آلمانی علاقه دارم»
ساکنان این اردوگاه برای وقت گذرانی، به فروشگاه لیدل که در فاصله ۳۵ دقیقه ای، نزدیکترین سوپرمارکیت است، پیاده روی می روند. ادوزا آهی می کشد و می گوید: «ما این همه راه را پیاده می رویم. خیلی دور است... واقعاً خیلی دور. وقتی کمی پول بدست آوردیم می توانیم به خرید برویم.»
کودکان هم در این اردوگاه فعالیتی ندارند. بسیاری از آنها کورس های آموزش زبان یونانی را رها می کنند. آنها ترجیح می دهند در محلی که هستند بازی کنند تا اینکه به مکتب بروند. یک پسر۱۲ ساله افغان به سگ هایی که در بیرون از اردوگاه سرگردان هستند نان می ریزد و بازی می کند. او می گوید: «من اینجا مکتب نمی روم، من نمی خواهم زبان یونانی یاد بگیرم اما به زبان آلمانی علاقه دارم. ما می خواهیم با خانواده ام به آلمان برویم.»
اکثریت ساکنان نیا کاوالا از نقاط حساس جزایر پرجمعیت یونان منتقل شده اند. ادوزا از جزیره ساموس و ماری از جزیره لسبوس آمده اند.
به نظر برخی از مهاجران، اردوگاه نیاکاولا در مقایسه با اردوگاه های قبلی بهتر است. ادوزا که به تازگی پناهندگی خود را به دست آورده و به دلیل نبود پول و مسکن در آنجا زندگی می کند می گوید: «نباید دروغ بگوییم. اینجا بهتر از موریا وجزایر دیگر یونان است. ما راحت تر نفس می کشیم. اینجا افراد کمتری حضور دارند.»
کمبود داکتر
اما نگرانی اصلی مهاجران، منزوی بودن این محل است. به جز از سازمان (دراپ ان ده اوشن) که از پناهجویان این اردوگاه پشتیبانی می کند، سازمانی دیگری در آنجا فعالیت ندارد. یک سازمان دیگر که به فاصله ۲۵ دقیقه رانندگی از این اردوگاه موقعیت دارد، به کسانی که به این سازمان مراجعه می کنند، کمک می کند. اما کارمندان این سازمان به دلایل سیاسی به نیاکاوالا نمی روند زیرا مخالف اینگونه موانع از سوی دولت یونان هستند.
عدم حضور داکتران این مادران مهاجر را نگران می کند. چند زن افغان به زبان انگلیسی از پشت درهای فلزی اردوگاه می گویند: «در اینجا داکتر نیست.» اما سازمان بین المللی مهاجرت، مسئول اردوگاه، می گوید که داکتران در اردگاه حضور دارند. ابوعباس مهاجر عراقی می گوید: «اما ما باید با داکتر وقت ملاقات بگیریم. داکتران هر روز نیستند.» او در ماه نومبر به خاطر درد شدید معده با داکتر قرار ملاقات دارد. وی می افزاید: «تا آن وقت منتظر هستم، چه کنم؟»
یونان دارای شش مرکز برای ثبت و پذیرش مهاجران است. این محلات اردوگاه های بسته هستند که به (مرکز پذیرش و شناسایی) یاد می شوند. در این اماکن مهاجران تازه وارد ثبت و راجستر می شوند. این کشور همچنین دارای ۲۸ اردوگاه باز است. مانند اردوگاه نیا کاوالا که مهاجران در جریان روند پناهندگی در آنها اسکان داده می شوند.