مهاجران زیادی که در ماه های گذشته از مرز بلاروس با پولند عبور می‌کردند، به صراحت می‌گفتند که مقصدشان آلمان است. آن ها نمی‌خواهند در پولند بمانند، جایی که شمار زیادی از مهاجران در یک کمپ مسدود و منزوی در منطقه ای دوردست نگهداری می‌شوند.
وضعیت در مرز میان پولند و بلاروس، توماش انیشکو، نماینده اپوزیسیون در پارلمان پولند را به یاد «Underground railroad» (راه آهن زیرزمینی) می‌اندازد. شبکه ای که بردگان در ایالات متحده امریکا از آن برای فرار از سرکوب در جنوب استفاده می‌کردند.
مهاجران از عراق، سوریه، افغانستان و کشورهای دیگر نیز که با عبور از مرز بلاروس وارد پولند می‌شوند، مجبور هستند که به «زیرزمین» بروند تا به این وسیله پیش از رسیدن به مقصدشان آلمان، توسط نهادهای پولندی گرفتار نشوند. اما برای اشخاصی که موفق نشدند خود را به مرز آلمان برسانند و در پولند باقی می‌مانند، چه اتفاقی رخ می دهد؟
اینفومایگرانتس باخبر شده است که از اوائل ماه سپتمبر، صدها تن به یک کمپ نظامی در پولند انتقال داده شده اند که بیرون از شهر کوچک ونژین موقعیت دارد. این شهر ۵۰ کیلومتر دورتر از قلمرو آلمان می‌باشد.
ارتباط این مهاجران با جهان بیرون کاملا قطع شده است. خبرنگاران، وکیلان و سازمان های امدادگر اجازه ورود به آن جا را ندارند و مهاجران نمی‌توانند آن جا را ترک کنند.
براساس گزارش ها، به تاریخ ۲۵ نومبر، یک گروه از این مردان در کمپ نامبرده دست به شورش زده و خواهان آزادی یا شرایط بهتر شدند.
پولیس محلی در لوبوشکا که ویدیوی از شورش را در یوتیوب نشر کرده است، گفت که برخی از مهاجران سعی کردند از حصار عبور کنند، اما هیچ کس موفق به فرار نشد.
به گزارش پولیس، طی این شورش برخی اموال و اشیا در این کمپ ویران شد و مهاجران «اشیای بسیاری را به آتش کشیدند، چوکی ها را پرت کردند و کمره های سیستم تصاویر مداربسته را تخریب کردند.»
این ناآرامی ها حدود یک هفته پس از آن آغاز شد که انیشکو، یک عضو حزب سبز پولند در «سِیم» مجلس سفلای پارلمان پولند اجازه یافت وارد کمپ شود. اتفاقی که بسیار به ندرت می افتد.
او به اینفومایگرنتس گفت، در طول این دیدار شش ساعته از کمپ، مشخص شد که مردان مهاجر در آن جا، با مشکلات جدی روبرو هستند. به طور مثال آن ها به مراقبت های طبی دسترسی ندارند.
«آن ها جای زخم های شان را به من نشان دادند»
انیشکو گفت: «این دیدار برای من بسیار دشوار بود. بیشتر آن ها مهاجرانی هستند که بسیار به تازگی (به پولند) آمده اند، در طول چند ماه گذشته.»
او افزود: «۶۰۰ مرد در این جا هستند که همه شان به نوعی دچار شوک روانی شده اند. شمار بسیار زیادی از آن ها بنا بر شرایط صحی شان نیاز به معالجه دارند. من در آن جا ایستاده بودم، در حالی که ده ها مرد مرا احاطه کرده بودند و زخم های شان، آثار جراحات شان را نشان می‌دادند. آن ها از گُرده های شان می‌گفتند که در جایی دزدیده شده بودند. چشم های مجروح، دندان ها و مشکلات مختلف پوستی شان را به من نشان می‌دادند. به من جای زخم های شان را نشان می‌دادند، گویا من داکتر باشم».
به گفته انیشکو، شمار بسیاری از مهاجران در کنار مشکلات مختلف فیزیکی از مشکلات روحی نیز رنج می‌برند که در قبال آن عملا هیچ کمکی دریافت نمی‌کنند. بسیاری از آن ها از تجربیات شوک های روانی و افسردگی شکایت می‌کردند.
این مهاجران در تاسیسات ونژین برای یک دوره سه ماهه در کمپ ونژین باقی می‌مانند و در طول این مدت راجع به وضعیت قانونی شان تصمیم گرفته می‌شود. اما این پروسه اغلب به کُندی پیش می‌رود و دوره بازداشت آن ها می‌تواند به مدت سه ماه دیگر تمدید شود. این وضعیت باعث می‌شود که مردان راجع به آینده شان پریشان و نامطمئن باشند. انیشکو گفت: «آن ها نمی‌دانند چه اتفاقی دارد برای شان می افتد». او افزود: «آن ها از وضعیت قانونی شان اطلاع ندارند، از قوانین پولند بی خبرند. آن ها حتی نمی‌دانند که چه مدت را باید در این کمپ به سر ببرند و چه اتفاقی دارد برای شان رخ می‌دهد. این وضعیت برای هر موجود انسانی واقعا غیرقابل تحمل است.»
این نماینده مجلس پولند گفت، چند تن از آن ها در ونژین طی دیدار من از آن جا گفتند که پول کافی برای استخدام وکیل داشتند که بر روی دوسیه های شان کار می‌کنند. باقی آن ها به کمک های قانونی دسترسی ندارند.
پولیس مرزی پولند که مسئول این تاسیسات است، می‌گوید که هر کس می تواند از سازمان های غیردولتی خواهان کمک های حقوقی دریافت کند. اما انیشکو گفت، تا جایی که می‌داند، چنین اتفاقی رخ نداده است.
او گفت: «سازمان های غیردولتی احتمالا حتی از موجودیت این کمپ و نیازهایی که در آن جا وجود دارد، خبر ندارند.»
انیشکو افزود: «آن ها آنقدر به خاطر وضعیت در مرز با بلاروس گرفتار هستند که من فکر می‌کنم، هیچ قدرتی برای آمدن به این جا و کمک به این افراد ندارند.»
انیشکو می‌خواهد، داکتران، روانشناسان و وکیلان را متقاعد کند که وارد عمل شوند. او گفت، برخلاف شبکه «راه آهن زیرزمینی»، کمک به مهاجران «یک اقدام مبهم و نیمه قانونی نیست»، بلکه می‌تواند به صورت آشکار انجام شود.
این سیاستمدار پولندی افزود: «وضعیت در ونژین بحرانی است و من امیدوارم که تعدادی از داکتران واکنش نشان داده و آمادگی شان را برای کمک اعلام کنند.»
«زندگی در کمپ، بدون هرگونه ارتباط با دنیای بیرون»
نانسی والدمن، یک خبرنگار در آلمان در اوائل ماه اکتبر برای پورتال خبری انلاین «MOZ.de» راجع به کمپ ونژین گزارش داد. او از طریق جنگل و با پای پیاده خود را به آن کمپ رسانده است.
او سربازخانه ها در پشت یک حصار بلند با سیم های خاردار یادآوری کرد و از مردانی گفت که نشسته اند یا فوتبال بازی می‌کنند و گاردهایی که یونیفورم به تن ندارند، آن ها را نظاره می‌کنند.
به گزارش والدمن، مقام های مسئول در کراسنو می‌گویند، مردان ساکن کمپ به انترنت دسترسی دارند. اما این جا اینقدر دوردست است که ارتباط انترنتی ضعیف است و ممکن است اصلا وجود نداشته باشد.
او گفت: «آن ها کتاب ندارند، عملا به انترنت دسترسی ندارند، عملا به تلویزیون دسترسی ندارند. هیچ مشغولیتی در این جا ندارند.» این خانم خبرنگار افزود: «آن ها حبس شده اند. ۲۵ مرد در یک اتاق می‌خوابند در تخت های دو طبقه و یک حویلی کوچک دارند که ... با سیم خاردار احاطه شده است.»
انیشکو از مقام های مسئول راجع به فرصت هایی پرسید که به این مردان داده می‌شود. به او گفته شد که آن ها یک ست بدمینتون دارند.
این سیاستمدار حزب سبز پولند گفت: «اگر پولیس مرزی بخواهد، می‌شود کارهای زیادی انجام داد. اما من احساس می کنم، بالادستان شان به آن ها گفته اند، نباید زیاد در این راه تلاش کنند که این دوران برای مهاجران قابل تحمل باشد.»
اگر هنوز تصمیمی در مورد دوسیه این مهاجران گرفته نشده باشد، آن ها پس از شش ماه در این کمپ مسدود، در میان کمپ های دیگر پولند تقسیم می‌شوند. آن ها در طول روز کاملا آزاد هستند که بیایند و بروند، فقط در شب باید (راجع به رفت و آمدشان) گزارش دهند.
اما انیشکو می‌گوید، تعداد زیادی از این کمپ ها فقط به ظاهر باز هستند، زیرا از نزدیک ترین شهر یا قریه آنقدر دور هستند که «آدم می‌تواند از دروازه (کمپ) بیرون شود و هیچ چیز آن جا نیست. این آزادی به هیچ دردی نمی‌خورد.»
این سیاستمدار پولندی افزود: «به من گفته شد که ۸۰ درصد از مهاجران در آن جا از آن کمپ ها فرار کرده و سعی داشتند به آلمان برسند. تعداد بسیار اندکی از آن ها قصد اقامت در پولند را دارند و پولیس مرزی واقعا هر کاری که از دستش برمی آید انجام می‌دهد تا آن ها نظرشان را عوض نکنند.»
انیشکو تاکید کرد که خواهان درگیری با پولیس مرزی پولند نیست.
او توضیح داد: «ما می‌خواهیم نقش تکمیلی داشته باشیم و با استفاده از منابع خودمان، در آن بخش هایی که آن ها (پولیس مرزی» قادر به کمک نیست، کمک کنیم. با در اختیار گذاشتن افراد رضاکار و افرادی که از وضعیت مهاجران نگران هستند». انیشکو افزود: «ما نمی‌خواهیم گوانتاناموی دیگری در پولند داشته باشیم».
اینفومایگرانتس با پولیس مرزی پولند تماس گرفت و نظر آن ها را جویا شد.