از روز شنبه حدود ٢٥٠ تن، شامل بسیاری از زنان باردار و کودکان خردسال در اردوگاهی در نزدیک پارک دی گیلان در منطقه بانیولی در حومه پاریس زندگی می‌کنند. این مهاجران ماه هاست که در خیابان می خوابند. آنها دیگر نمی‌خواهند از دید عامه به گونه پنهانی زندگی کنند. دیگر نمی‌خواهند هر روز صبح خیمه های خود را جمع کنند و منتظر پناه‌گاه باشند.
این سه‌شنبه، ۱۲ جولای، اردوگاه مهاجران در پارک دی گیلان که در کنار مونتروی و بانیولی پاریس قرار دارد، گرفتار گرمای شدید است. مهاجران در زیر یک پل که از وسط پارک می گذرد خیمه هایشان را نصب کرده‌اند.
در زیر پل، روی چمنزارها، خانواده ها در سایه درختان کمی طراوت را جستجو می کنند و روزهای تعطیلات را آنجا می‌گذرانند. هیچ خبری از مقامات نیست. به نظر می رسد که خیمه ها تحت تأثیر آفتاب سوزان قرار گرفته و پلاستیک های آن نرم می‌شود...
حدود ٢٥٠ مهاجر در این اردوگاه در زیر خیمه ها زندگی می‌کنند. آنها عمدتاً خانواده ها، زنان، کودکان، نوزادان و زنان باردار هستند.
برخی از خانواده ها در واقع یک و نیم ماه است که در زیر خیمه ها به عنوان سرپناه های موقت که توسط سازمان اتوپیا٥٦ به آنها داده شده است، در کنار این جاده می‌خوابند. پییر ماتوران، هماهنگ کننده این سازمان در پاریس می‌گوید: «به طور کلی، هر روز صبح خیمه ها و پتوها را جمع می‌کنیم. اما پس از اعتراض روز شنبه، خانواده ها تصمیم گرفتند برای همیشه در بانیولی بمانند. دیگر خیمه ها را هر صبح جمع نمی‌کنیم.»
جای خالی در مرکز ویژه برای مهاجران اوکراینی
چندین سازمان غیردولتی و حمایت کننده مهاجران، از جمله داکتران جهان، پانتان سولیدر، اتوپیا٥٦ و کولیکتیف سولیدریتی میگران ویلسون تظاهراتی را به روز شنبه به خاطر ایجاد مرکز ویژه پذیرش اوکراینی ها در پورت دو ورسای و برخورد دوگانه پرفکتور ایل دوفرانس سازمان دهی کردند. آنها در این اعتراض گقتند از دولت می‌خواهیم جاهای خالی این مرکز را در اختیار خانواده های خیابانی قرار دهد. به گفته پییر ماتوران «بین ٣٠٠ تا ٥٠٠ مکان هر شب در مرکز پورت دو وارسای خالی است.»
پس از تظاهرات، خانواده‌ها تصمیم گرفتند تا شیوه دیگری را اختیار کنند و خود را نمایان سازند، به این امید که به آنها سرپناه داده شود. ناسارا ٢۴ ساله، مهاجر اهل عاج، که لباس آبی به تن دارد ادعا می‌کند: «ما جایی برای خواب نداریم، بنابراین خواستیم اینجا بمانیم. ما از اینکه مجبوریم تا همیشه از یک سو به سوی دیگر خیمه بزنیم، خسته شده‌ایم. همه ما بیرون هستیم اما حداقل با هم هستیم.»
مرتبط: تخلیه ٣۶٠ مهاجر از اردوگاهی در حوزه نزدهم پاریس
در شعاری نوشته شده: «جای خانواده ها در زیر خیمه ها نیست.» اما ماه هاست که زندگی روزمره این خانواده ها در خیابان می‌گذرد. ناسارا پنج ماهه باردار است. وی مادر یک کودک پنج ساله نیز است. پسرش در حوزه دوازدهم پاریس به مکتب می‌رود. این زن مهاجر هفت سال است که در فرانسه زندگی می‌کند و ادعا می‌کند که هرگز محل اقامت ثابتی نداشته است. او گفت: «ما بیرون می‌خوابیم و صبح ها پسرم را به مکتب می‌برم.»
مریم که او نیز اهل ساحل عاج است، دختر شش ماهه اش روی زانو هایش نشسته است. او در فبروری سال گذشته وارد فرانسه شد. مریم توسط نهاد ١١٥ در بیش از بیست هتل اسکان داده شد اما در هر بار فقط برای چند شب... این مادر جوان می‌گوید که دیگر از بی سرپناهی خسته شده است. وی می‌گوید: « در اینجا، حدود سه ماه است که بیرون می‌خوابم.»
«این برخورد دوگانه ناعادلانه است»
مسانی زن مهاجر ٢٢ ساله که دو ماه است با همسر و پسر یک ساله اش در زیر خیمه زندگی می کنند، گفت: «١١٥ دو ماه مس شود که به ما جایی برای خوابیدن نداده است.»
این زن جوان در تظاهرات روز شنبه شرکت کرد و خواستار رفتار یکسان با همه مهاجران شد. او از برخورد دوگانه مقامات در برابر مهاجران اوکراینی و دیگران انتقاد می‌کند و می‌گوید: «کسانی هستند که ماه ها اینجا هستند و پناه‌گاه ندارند. اوکراینی ها می‌آیند و بلافاصله برایشان اسکان داده می‌شود. این برخورد دوگانه ناعادلانه است.» وی افزود: «اگر مکان‌های اقامتی خالی است، پس ما چرا در خیابان هستیم؟»
از روز شنبه، خانواده ها در این اردوگاه با همکاری سازمان ها و باشندگان منطقه که مرتباً برای آنها بوتل های آب آشامیدنی و مواد غذایی توزیع می کنند، به سر می‌برند. اما دسترسی به آب شوینده و سرویس بهداشتی ندارند. در اینجا توالت های عمومی نیز کافی نیستند.
نماینده سازمان اتوپیا٥٦ می‌گوید: «اردوگاه به سرعت بزرگ می‌شود و شهردار منطقه تازه شروع به اقدام کرده است. معاون او به ما گفت که موضع تخلیه اردوگاه را با پرفکتور در میان خواهد گذاشت.»
در همین مورد: گرمای سوزان پاریس و وضعیت اسفبار پناهجویان افغان زیر خیمه ها
تحمل موج گرمای چند روز آینده احتمالا برای خانواده ها دشوار خواهد بود. به همین دلیل، برخی از کنار جاده خارج شده اند تا به چمن های پارک و در زیر سایه های درختان بروند. به این ترتیب، خانواده های مهاجر و بی سرپناه ایام تعطیلات را در پارک ها می‌گذرانند.