در قلب پاریس، در میدان بستی، بیش از دو ماه است که نزدیک به ۶۰ نوجوان مهاجر شب را در زیر خیمه ها سپری می‌کنند. مهاجران این اردوگاه می‌گویند که زیر سن قانونی هستند، اما مقامات فرانسوی این اتهامات را رد کرده و می‌گویند که آنها به سن قانونی رسیده اند. آنها در در مورد سن شان درخواست تجدید نظر کرده و منتظر پاسخ دادگاه هستند. در همین حال، سازمان اتوپیا که این اردوگاه را راه اندازی کرده گفت که مهاجران زیر سن در جریان تجدید نظر دوسیه هایشان باید در پناه‌گاه قرار بگیرند.
اردوگاه مهاجران در میدان بستی پاریس در عصر چهارشنبه ۱۳ جولای خالی به نظر می‌رسد. دمای هوا در پاریس به ۳۶ درجه سانتی‌گراد رسیده و مهاجران به دلیل گرمای شدید نمی‌توانند در خیمه های خود بمانند. کمی جلوتر، زیر سایه درختی، گروهی از جوانان از جمله پناهجویان افغان دور هم نشسته اند.
گل حسن مهاجر ١٦ ساله افغان ساکن این اردوگاه است. او باشنده اصلی ولایت ننگرهار است. وی می گوید که از زمان ایجاد اردوگاه در اینجا خیمه زده است و با یک افغان دیگر زندگی می‌کند. گل حسن پس از روی کار آمدن طالبان، با پدرش به گونه قاچاقی به ایران رفت. آنها می‌خواستند از طریق ترکیه به اروپا برسند. این پناهجوی جوان می‌گوید پدرش در مرز ترکیه و ایران مفقود شده است و او نمی‌داند که پدرش زنده است یا مرده است.
زمانی که گل حسن به پاریس رسید، خود را به عنوان یک مهاجر زیر سن به مقامات معرفی کرد. وی گفت: «درخواست من پذیرفته نشد. به من گفتند زیر سن نیستم. به دادگاه شکایت کردم. دادگاه به من گفت که باید تذکره ام را بیارم.»
خانواده گل حسن در افغانستان هستند. او تصویری ازتذکره اش را روی تلفن نشان داد و گفت که این شناسنامه اش از افغانستان است، اما دادگاه نخواست که تذکره او به زبان فرانسوی ترجمه شود، قاضی درباره سن واقعی او تصمیم خواهد گرفت.
مرتبط: پاریس: در بانیولی، خانواده های مهاجر دیگر نمی‌خواهند پنهانی زندگی کنند
عزت الله یکی دیگر از مهاجران افغان می‌گوید که چند روز قبل به دادگاه رفته و با او مصاحبه شده است. او که عکس تذکره اش را به همراه دارد و آن را ترجمه کرده است، می گوید تاکنون پاسخی دریافت نکرده است. این جوان ١٦ ساله افغان، مانند گل حسن، نزدیک به دو ماه است که در اردوگاه میدان بستی زندگی می کند، اما نمی داند آینده اش چه خواهد شد.
ایجاد یک مکانیسم بهتر از تجدیدنظر در دادگاه استیناف
در همین حال، پییر ماتورین، یکی از اعضای سازمان اتوپیا۵۶ به مهاجرنیوز گفت که هدف از راه اندازی خیمه ها در میدان بستی، توجه و ایجاد یک "مکانیسم بهتر" برای مهاجران جوان است که به دولت مراجعه می‌کنند. او می‌گوید زمانی که افراد زیرسن قانونی توسط مقامات پذیرفته نمی‌شوند، باید به دادگاه شکایت کنند. وی افزود: «پاسخ دادگاه شش ماه تا یک سال طول می کشد و در این مدت مهاجران به سرپناه دسترسی ندارند.»
وی گفت: «این افراد باید در دوره رسیدگی دوسیه هایشان در دادگاه تجدیدنظر به عنوان پناهجویان زیر سن قانونی شناسایی شوند.»
در حال حاضر، تنها یک مرکز برای مهاجران زیرسن در پاریس وجود دارد. این بنام امیل زولا است اما تنها ظرفیت پذیرش ۴۰ تن را دارد.
پییر ماتورین می‌گوید این مرکز نیز تا پایان سال بسته خواهد شد. او امیدوار است که مرکز امیل زولا با یک مرکز مسکونی با ظرفیت حداقل صد مهاجر زیرسن جایگزین شود.
مشکلات مالی: شهرداری یا دولت؟
این عضو سازمان اتوپیا۵۶ می‌گوید حدود یک ماه پیش با مسئولان شهرداری پاریس درباره مشکلات این جوانان صحبت کرده اند. او گفت که شهرداری پاریس برای ایجاد یک مرکز برای مهاجران زیرسن قانونی کمک خواهد کرد اما مسئولیتی در قبال تامین مالی این ساختمان ندارد.
وی گفت: «شهرداری می‌گوید که این مسئولیت مالی بر عهده دولت است.»
اگرچه پییر ماتورین از پیشنهاد شهرداری پاریس استقبال می کند، اما معتقد است که این نهاد بار مسئولیت را بر دوش دولت می‌گذارد. او می‌گوید: «شهرداری پاریس نیز مسئول این امر است زیرا نخستین ارزیابی سن واقعی این افراد در پاریس انجام می شود.» به گفته وی، اگر آنها کار خود را به درستی انجام می دادند، نوجوانان مهاجر در شرایط فعلی نبودند.
پییر ماتورین می‌افزاید، جوانانی که اکنون در میدان بستی جمع شده اند هیچ اطلاعی از سرنوشت خود ندارند. او گفت: «آنها از وضعیت فعلی خسته و ناامید هستند. وضعیت روحی آنها خوب نیست. هر لحظه به من می‌گویند که این انتظار کی به پایان می رسد.»
«کسی به حرف ما گوش نمی دهد.»
اگرچه در این اردوگاه تنها سه افغان زندگی می‌کنند و بقیه مهاجران آفریقایی هستند، اما امروز در زیر سایه اونو تعداد بیشتری از افغان ها دیده می‌شود. آنها مهاجرانی هستند که شب را زیر پل در نقاط مختلف پاریس می‌گذرانند. افغان ها می‌گویند که از وضعیت نامعلوم خود ناامید شده اند و نمی دانند چه کنند. برخی از مهاجران می‌گویند که می‌خواهند به مکتب بروند، اما وضعیت فعلی آنها را مجبور به زندگی در خیابان کرده است.
گل حسن می‌گوید: «من نزدیک به دو ماه است که در این اردوگاه زندگی می‌کنم. تنها آرزوی من این است که دادگاه درخواستم را بپذیرد و به من پناهندگی بدهد. من دیگر نمی‌توانم در این حالت زندگی کنم.»
عزت الله می‌گوید که از سرنوشت مبهم خود نگران است و نمی‌داند که نتیجه مصاحبه چه خواهد شد.
آنها هر دو امیدوارند که این وضعیت به زودی به پایان برسد و مسئولان به خواسته های آنها پاسخ دهند.
گل حسن می‌گوید: «من به امید آینده ای بهتر به اینجا آمدم، اما اکنون ناامید شده ام. چرا کسی به حرف ما گوش نمی دهد؟ من چندان جوان به نظر نمی رسم زیرا در مسیر مهاجرت مشکلات زیادی دیده ام و تنها به اروپا رسیده ام. اما این داستان مشترک همه مهاجران است.»