انجمن‌های حمایت از مهاجران می‌گویند که حدود ۸۰ تن از مهاجران افغان، در جاده‌های شمال پاریس به سر می‌برند. آنها روزانه از سوی پولیس تحت فشار قرار می‌گیرند. اسرار رحیمی، یک تن از این مهاجران می‌گوید که وضعیت روانی دشواری دارد.
اسرار رحیمی به دلیل این که بارها از مناطق پورت دوکلیانکور، پورت دو مونمارتر یا شمال پاریس توسط پولیس اخراج شده، همه این مناطق را به خوبی می‌شناسد. بعد از هر اخراج، او در گوشه‌ای دیگر، کنار پیاده‌رو یا توته زمینی متروک، پناه می‌برد. باوجود عملیات انتقال مهاجران به سرپناهها، او و دهها مهاجر دیگر در شمال پاریس، در جاده‌ها می‌خوابند.
به گفته مسئولان دولتی، در آخرین عملیات پولیس، ۲۸۱ مهاجر «که یک کمپ خودسرانه در نزدیکی کانال اورک، سرک دلفین سیریگ، خیمه زده‌بودند، به سرپناهها انتقال داده شدند.» به ادعای مسئولان، این سیزدهمین عملیات انتقال به سرپناهها از آغاز امسال بود. اسرار رحیمی در کمپ حضور داشت اما بخت با او یاری نکرد.
او می‌گوید: «برای من در سرپناه جا نمانده بود. من، در کنار سایر جا ها، هفت ماه را در یک خیمه در نزدیکی دلفین سیریگ گذرانده‌ام. حال هر جایی که میسر شد، یعنی زیر پل یا جایی در امتداد کانال سن-دنی می‌خوابم.»
به گفته کمی، یک فعال زن حقوق مهاجران از سازمان Tendre La Main که از دادن اسم خانوادگیش ابا می‌ورزد، اسرار از جمله حدود ۸۰ مهاجری است که از عملیات انتقال به سرپناهها جا ماندند. بیشتر این مهاجران، که همه افغان هستند، بعد از سقوط کابل به دست طالبان وارد فرانسه شده و درخواست پناهندگی کرده‌اند.
«هیچکسی، نه در پاریس و نه در هیچ جای دیگر در فرانسه، نمیخواهد این‌ها را بپذیرد»
به گفته کمی، روز ۱۵ اگست، او هنگامی که مشغول کمک به حدود ۴۰ مهاجر در یک زمین متروک بود، با پولیس روبرو شد: « آنها به سرعت به اینجا رسیدند و با تمسخر گفتند: این افراد شجاع این جا چه می‌کنند؟ من به آنها گفتم که این‌ها همه پناهجویان سیاسی هستند و به کمی استراحت نیاز دارند. آنها به من گفتند که هیچکسی، نه در پاریس و نه در هیچ جای دیگر در فرانسه، نمیخواهد این‌ها را بپذیرد. باید این‌ها به مراکز توقیف انتقال داده شوند.» به گفته کمی، پولیس به سرعت مهاجران را از منطقه بیرون راند.
در همین باره: گرمای سوزان پاریس و وضعیت اسفبار پناهجویان افغان زیر خیمه ها
فرمانداری پولیس پاریس و منطقه سن سن-دنی درباره این اظهارات پولیس و شمار مهاجران خیابانی، به پرسش‌های مهاجر نیوز پاسخ ندادند.
نیکولای پوسنر، هماهنگ کننده سازمان یوتوپیا۵۶ می‌گوید که بعد از عملیات انتقال روز جمعه گذشته، فشار پولیس بر مهاجران باقیمانده دو برابر شده است تا از تجمع آنها در یک منطقه و تشکیل کمپ‌های جدید در اطراف پایتخت جلوگیری کند.
به گفته نیکولا پوسنر، مهاجران یاد شده جایی برای خیمه زدن نمی‌یابند و شب و روز تحت فشار پولیس و دشنام‌های نژادپرستانه قرار دارند و خیمه‌های شان به سرقت می‌رود.
اسرار می‌گوید هنگامی که او برای دوش گرفتن به یک محل مخصوص افراد بی خانمان رفته بود، پولیس بکس مملو از «لباس‌های دوست داشتنی و اسناد مهم» او را گرفته است.
اسرار رحیمی: «من هم یک فرد عادی، یک انسان هستم»
وضعیت ناشی از فشار دایمی پولیس باعث شده وضعیت روانی اسرار رو به خرابی بگذارد. او می‌گوید: «تصور می‌کنم که همگی پولیس هستند. وقتی با پولیس‌ها روبرو می‌شوم به من می‌گویند برو گمشو! آنها مودبانه صحبت نمی‌کنند.» او می‌گوید شش بار از محل خوابش، اخراجش کرده‌اند. حال او دیگر حتی خیمه هم نمی‌زند.
این در حالیست که فرانسه برای این پناهجوی فرانسوی زبان، یک کشور رویایی محسوب می‌شد. او که تا کنون در هیچ یک از مراکز پذیرایی از پناهجویان جا نیافته، می‌گوید یک بار تلاش کرده بود اما در سال ۲۰۱۸ به دلیلی که نمیخواهد افشا کند، از فرانسه اخراجش کردند. درست قبل از برگشت طالبان، او دوباره افغانستان را ترک کرد تا باردیگر بخت خود را در فرانسه بیازماید.
حال مدت چهارماه می‌شود که منتظر پاسخ اوفپراست. در جریان این انتظار، روزهایش را در مرکز پذیرایی روزانه شاتله سپری می‌کند: « در آنجا به انترنت دسترسی دارم و تیلفونم را چارج می‌کنم.» انجمن شوربا هم در تامین غذا به او کمک می‌کند.
این کمک‌ها اگرچه ناچیزند اما اهمیت زیادی دارند: «روزی که بتوانم دوش بگیرم، دندانهایم را برس کنم و غذای خوبی بخورم، وضعم بهتر است. اما روزهایی که این چیزها را ندارم، افسرده می‌شوم. خودم را با افرادی که می بینم، مخصوصاً با فرانسوی‌ها، مقایسه می‌کنم. با خود می‌گویم: من هم یک فرد عادی، یک انسان هستم. پس چرا لباس پاک ندارم؟ چرا باید این گونه زندگی کنم؟»
در همین باره: فرانسه: فرستادن پناهجویان رد شدۀ افغان به بازداشتگاه‌های اداری