یک سال پس از غرق شدن مرگبار مهاجران در کانال مانش، عبور قایق‌های بادی به سمت بریتانیا در حال افزایش است. قایق‌ها مانند تاکسی اند، بزرگتر و پربارتر حرکت می‌کنند... برای فرار از پلیس، قاچاقبران روش های دیگری را بر مهاجران اعمال می‌کنند که خطر را چند برابر می‌سازد.
در ٢۴ نوامبر سال ٢٠٢١، حداقل ٢٧ مهاجر پس ازغرق شدن قایق آنها در کانال مانش جان شان را از دست دادند. یک سال پس از آن، با وجود افزایش حضور پلیس و کنترل، تلاش‌ها برای عبور از این راه خطرناک دریایی بیشتر شده است. از سوی دیگر تکنیک‌های جدید عبور نیز خطر را چند برابر می‌سازد.
لندن و پاریس برای جلوگیری از عبور مهاجران از کانال مانش، در ١۴ نوامبر توافقنامه همکاری دیگری را امضا کردند. در این توافقنامه ١٠٠ پلیس و ژاندارم در سواحل شمال فرانسه به نیروی مرزی دریایی اضافه می‌شوند.
نزدیک به ۴٢٠٠٠ مهاجر از آغاز سال روان از راه کانال مانش به سواحل بریتانیا رسیده اند در حالی که شمار این رقم در سال ٢٠٢١ به ٢٨٥٠٠ تن می‌رسید.
مهاجران و قاچاقبران به روش های جدید برای دور بودن از نیروهای امنیتی روی آورده اند. بنابراین برخی از استراتیژی جدید به اصطلاح "قایق های تاکسی" استفاده می‌کنند. این قایق‌های بادی در جنوب ساحل را ترک می‌کنند، جایی که بازرسی‌ها کمتر انجام می‌شود. در قایق چند تن از قاچاقبران یا مهاجران سوار می‌شوند. آنها ابتدا در سمت شمال می‌روند، یعنی به سمت سواحل نزدیک شهر کاله، جایی که مسافران هزینه عبور را پرداخت کرده و پنهان می‌شوند. مهاجران دیگر از ساحل به داخل آب می‌پرند تا سوار قایق شوند. روزنامه له ووا دونور می نویسد: «طبق قوانین دریایی، پلیس نمی‌تواند قایق هایی را که در حال حرکت در دریا هستند متوقف کند.»
الن لداگونل، رییس سازمان نجاتگران دریایی (SNSM) دانکرک می‌گوید: «این روش عبور تقریباً یک سال است که وجود دارد. این روش از زمانی که نیروی های بیشتر پلیس در سواحل حضور یافتند، افزایش یافته است.» او توضیح می‌دهد که پلیس در تپه‌های ساحل گزمه می‌کند و قایق‌های پنهان شده در زیر ریگ ها را از بین می‌برد.»
مرتبط: غرق شدن قایق پناهجویان در مانش: خدمات نجات فرانسه در کمک‌رسانی کوتاهی کرده‌است
روش های جدید عبور و افزایش خطر
این روش های جدید عبور مانند هر عبور دیگر از کانال مانش بسیار خطرناک است، به ویژه به دلیل خطر هیپوترمی با آمدن زمستان و طوفانی شدن آب و هوای دریا. فلور جوده هماهنگ‌کننده ارتباطات در سازمان اتوپیا٥٦ می‌گوید: «عبور از کانال مانش برای مهاجران پیچیده‌تر می‌شود. روش های جدید خطر پذیری را چند برابر می‌کند.»
او می‌افزاید: «مردم می‌خواهند آنجا را ترک کنند اما کاری انجام نمی‌شود که به آنها اجازه عبور با امن داده شود. مقامات با نظامی کردن روزافزون مرزها، به گونه غیرمستقیم شبکه های قاچاقبران را تغذیه می کنند.»
بنابراین الن لداگونل به پدیده نگران‌کننده‌تری که توسط داوطلبان سازمان نجات دریایی مشاهده می‌شود اشاره می‌کند: «در چند ماه گذشته، قایق‌های بیشتری از همین نوع را در دریای مدیترانه دیدیم. قایق‌های بادی بسیار طولانی که می‌توانند نزدیک به ١٠٠ تن را سوار کنند.»
با این حال، قایق های نجات در دریا، که برای نجات دسته جمعی مجهز نیستند، فقط می‌توانند حدود چهل تن را در خود جای دهند. الن لداگونل با ابراز نگرانی می‌گوید: «اگر در نهایت با یک کشتی شکسته و ده‌ها تن در آب مواجه شویم و تنها به چهل سرنشین رسیده‌گی کنیم، بقیه را چه کار کنیم. بگذاریم بمیرند؟»
«هیچکس صدای ما را نمی‌شنود»
پیش از این، داوطلبان نجات در سواحل کاله مجبور شدند قایق حامل ٦٨ مهاجر را نجات دهند. الن لداگونل می افزاید: «آنها ٧٥ تن در یک قایق بادی سوار بودند. ما تنها هفت تن از نجات دهنده گان بودیم که آنها را توسط قایق ها نجات دادیم. قایق های ما در خطر واژگونی شدن بودند.»
در همین مورد: بریتانیا و فرانسه در حال توافق روی مدیریت کانال مانش
به طور خاص، سازمان نجات دریایی در شمال فرانسه خواهان تجهیزات مناسب تری است تا قایق های بیش از سی ساله خود را با قایق های مناسب و جدید برای نجات دسته جمعی جایگزین کنند. این سازمان خواستار قایق های است که گنجایش نزدیک به ١٠٠ تن را داشته باشد. اگر تنها پلیس دائماً تقویت شود، امدادگران داوطلب نجات احساس ناتوانی می‌کنند. الن لداگونل با اظهار تاسف می‌گوید: «ما از دولت کمک می‌خواهیم، اما هیچکس صدای ما را نمی‌شنود.»
او افزود: «روزی که یکی از این قایق ها با ١٥٠ سرنشین در دریا از هم بپاشد، تراژیدی بسیار بدتر از تمام آنچه تا اکنون دیده‌ایم خواهد بود.»