گل آقا جمشیدی، پناهنده افغان در ایتالیا می‌گوید برای کمک به نجات یافتگان کشتی غرق شده در کالابرا به کوتورنه رفته که عکس عروس کاکایش در میان غرق شدگان دیده است. پسر کاکای او و دو فرزندش تا هنوز ناپدید هستند. این پناهنده افغان به نمایندگی از افغان‌ها ا بارئیس جمهور ایتالیا صحبت کرده و خواستار ادامه جستجوها و انتقال اجساد به افغانستان شده است. او از محل جستجو و تثبیت هویت مهاجران در کروتونه، سرگذشت خانواده پسرکاکایش را به مهاجر نیوز بازگو کرده است.
«گل آقا جمشیدی هستم و بعد از سقوط دولت افغانستان به دست گروه طالبان، به ایران رفتم و از آنجا با خانواده‌ام به ایتالیا پناهنده شدم.
خبر غرق شدن کشتی مهاجران در کروتونه را روز یکشنبه از رسانه‌ها شنیدم و با دیدن تصاویر دلخراش این حادثه بلافاصله تصمیم گرفتم برای کمک به خانواده‌ها و نزدیکان سرنشینان کشتی، به محل حادثه بروم. شماری از هموطنان ما زبان ایتالیایی را نه می‌دانند و با وضعیت آشنایی کافی ندارند. گفتم شاید کاری از دستم ساخته باشد. محل اقامت من در پلاجیانو در ترانتو، حدود ۴ ساعت و نیم از کروتونه فاصله دارد.
روز دوشنبه هنگام مسافرت با قطار، به سرنوشت غم‌انگیز آنانی که در این حادثه قربانی شده‌‌اند و مصیبت خانواده‌ها فکر می‌کردم و غمگین بودم. می‌دانستم که مانند تعداد دیگری از افغان‌ها، پسر کاکایم، نذیر احمد زینل فاروقی در ایران زندگی می‌کرد و تصمیم داشت با همسرش، سودینا زینل فاروقی، پسرش مرتضی، ۸ ساله و دخترش مهرثنا، ۳ ساله، از راه غیرقانونی به اروپا بیاید اما تازگی‌ها با او ارتباط نداشتم.
به کرتوونه که رسیدم راست رفتم به شفاخانه‌ای که اجساد را به آنجا انتقال داده می‌دادند اما در آنجا گفتند که همه را به طب عدلی برده‌اند.
به مرکز مشترک سازمان صلیب سرخ و پولیس رفتم. افغان‌های زیادی از ایتالیا و کشورهای اروپایی برای آگاهی از سرنوشت نزدیکان شان آنجا بودند. در بخش بررسی عکس‌ها بود که ناگهان عکس سودینا، عروس کاکایم، را دیدم. اول باورم نه می‌شد و فکر می‌کردم شاید اشتباه کرده باشم اما متاسفانه واقعیت داشت. به من گفتند که جسد او را از آب پیدا کرده‌اند.
حال من هم مانند صدها تن دیگر، برای آگاهی از سرنوشت پسرکاکایم و دو فرزندش تلاش دارم اما متاسفانه تا هنوز خبری از آن‌ها نیست.
«ایتالیا به پسرکاکایم که در بخش امنیتی کار کرده بود، پناهندگی نداد»
پسرکاکایم با همسر و دو فرزند ۳ و ۷ ساله اش در ایران زندگی می‌کردند. آن‌ها بعد از سقوط حکومت افغانستان به دست طالبان، به ایران رفته بودند اما نتوانستند از ایتالیا پناهندگی به دست بیاورند. من در گذشته مشاور امور سیاسی در دفتر ولایت هرات بودم و این شانس را داشتم که بعد از استعفا از کار رسمی‌ام، به ایران بروم و به ایتالیا درخواست پناهندگی بدهم. در جنوری ۲۰۲۲ که هنوز هم به تحصیلات دانشگاهی‌ام در بخش دکترای علوم سیاسی ادامه می‌دادم، با همکاری دولت ایتالیا با همسر و سه فرزند م، به ایتالیا منتقل شدم.
پسر کاکایم در تماس‌های مکرری که در گذشته با او داشتم همیشه اصرار داشت که از طریق غیرقانونی، از ایران به اروپا خواهد آمد. او در افغانستان، مدیر بخش امنیتی بود و به گونه جدی از سوی طالبان تهدید می‌شد اما با آن که مدت زیادی را در ایران صرف درخواست پناهندگی برای خود و خانواده‌اش کرد، موفق نشد. وزارت دفاع ایالیا به درخواست‌های او پاسخ مثبت نداد.
همیشه به او می‌گفتم که نباید از راه غیرقانونی یا قاچاق به اروپا بیاید اما او استدلال می‌کرد که راهی دیگری ندارد. من تلاش می‌کردم در مورد دشواری‌های مهاجرت غیرقانونی، خطرات و پیامدهای آن در روند پناهندگی به او هشدار بدهم. در طول چهاردهه جنگ، میلیون‌ها هموطن ما تجارب تلخ مهاجرت غیرقانونی، سرگردانی و بی سرنوشتی را با گوشت و پوست خود احساس کرده‌اند و هنوز هم می‌کنند. نمی‌خواستم پسر کاکایم و خانواده‌اش این تجربه تلخ را تکرار کنند.
«نزدیکانم در افغانستان حیرت زده شده بودند و باور نمی‌کردند»
بعد از دیدن عکس عروس کاکایم، به برادرم در ایران و پدرم و مادرم در هرات زنگ زدم اما درمانده بودم که چه بگویم. در تیلفون کنترولم را از دست دادم و گریه کردم. آن‌ها باور نه‌می‌کردند و حیرت زده شده بودند. مجبور شدم چهار روز بعدتر، بروم و از کمپیوتر پولیس که عکس زن پسر کاکایم را نشان می‌داد تصویر بگیرم و به آن‌ها بفرستم. به سختی باور کردند.
دیروز، رئیس جمهور ایتالیا آینجا آمده بود تا با خانواده‌های مصیبت دیدگان ابراز همدردی کند. به نمایندگی از افغان‌ها با او صحبت و درخواست کردم که جستجوها برای یافتن ناپدیدشگان یا اجساد را ادامه بدهند. من همچنین با تاکید از او خواستم تا در همکاری با سایر کشورها، برای انتقال اجساد مهاجران به افغانستان و سایر کشورها به گونه جدی تلاش کنند.»
در همین باره: قایق غرق شده در آب‌های ایتالیا: رقم قربانیان به ۶۷ تن رسید