از آغاز سال جاری گردهمایی‌های ضد مهاجران در دوبلین، پایتخت و چندین شهر کوچک ایرلند رواج یافته است. همزمان حکومت ایرلند اعلام کرده که سیستم پذیرایی از مهاجران لبریز و با توجه به بحران مسکن، اسکان مهاجران تازه وارد ناممکن شده است.
تعدد هشتگ‌های ضد مهاجران مانند (#irishlivesmatter) یا (#Irelandisfull) در شبکه‌های اجتماعی نشان میدهد که از آِغاز سال روان، دشمنی با پناهندگان در پایتخت و شهرهای کوچک کشور در حال افزایش است. در آخرین نمونه، روز ۲۴ مارچ ساکنان شهر مولینگار در ۸۰ کیلومتری دوبلین، یک بس حامل مهاجران را در برابر مرکز پذیرایی کولومب باراکس متوقف کردند و علیه مهاجران شعارهای « از شهر ما خارج شوید!» «نمیگذاریم داخل شوید!» را سر دادند. به گفته وزارت داخله ایرلند قرار است مرکز یاد شده از ۱۲۰ پناهجو پذیرایی کند.
انتشار یک ویدیو که در آن یک پناهجوی داخل بس تهدید می‌کند سر معترضان را خواهد برید در تویتر وضعیت را وخیم تر کرد اما با این حال با دخالت پولیس پناهجویان وارد مرکز شدند. شب همان روز بار دیگر پولیس مجبور شد امنیت کامیون‌های حامل مواد غذایی برای مهاجران را تأمین کند.
دو روز بعدتر، دهها تن از معترضان ضد مهاجران در فرودگاه دوبلین با شعار «بدون پاسپورت کسی نمیتواند وارد ایرلند شود» یا «ما اکثریت خاموش هستیم» علیه پناهجویان تجمع کردند.
به گزارش کوریه انترناسیونال، از آغاز سال بیش از ۶۰ تجمع ضد مهاجران در سر تاسر ایرلند برگزار شده است. بدتر از همه، شایعات خشونت و تعرض جنسی از سوی مهاجران، به گونه وسیعی شدت گرفته است. روز ۷ فبروری بیش ا ز۲ هزار نفر علیه مهاجران راهپیمایی کردند.
افزایش درخواست‌های پناهندگی و بحران مسکن
این در حالیست که در سال ۲۰۲۲ مردم ایرلند از پناهجویان به ویژه اوکرایینی‌ها به گونه وسیعی استقبال کرده‌بودند؛ تا جایی که بیش از ۷۰ هزار اوکرایینی در جزیره پذیرفته شدند و تعداد زیادی از شهروندان به این مهاجران سرپناه پیشنهاد کردند.
گذشته از آن در سال ۲۰۲۲ ایرلند بیشتر از ۱۱ هزار پناهجو از کشورهای دیگر را نیز پذیرفت در حالی که این رقم در سل قبلی ۲۷۰۰ تن بود. به گزارش کوریه انترناسیونال، تعداد زیادی از مهاجران دیگر کشورها، از موج همبستگی با اوکرایینی‌ها سود بردند. حال مشکل این است که با بحران عمومی و افزایش قیمت مسکن، حضور مهاجران برای ایرلندی‌ها غیرقابل تحمل شده است.
سال گذشته، کارول نولان، یک نماینده زن در پارلمان هشدار داده بود که در چنین شرایطی «تأمین سرپناه فوری برای خود ایرلندی‌ها و برای کسانی که از جنگ فرار کرده‌اند به حد اقل خواهد رسید.»
اندکی بعدتر در ماه جنوری امسال حکومت اعلام کرد که مراکز پذیرایی لبریز شده و پناهجویان تازه وارد جایی به غیر از جاده‌ها نخواهند داشت !
«خسته شده‌ام و می‌ترسم از سرما بمیرم»
یک پناهجوی افغان که در ۲۶ جنوری وارد ایرلند شده به ایریش تایمز گفت: «من نمیدانم کجا بروم. خیلی خسته شده‌ام و می‌ترسم از سرما بمیرم.» اداره حفاظت بین المللی ایرلند به این مهاجر خبر داده است که نمیتواند به او سرپناه بدهد.
در ماه جنوری سیستم سیتی وست تزانزیت هاب که از عمده ترین ساختارهای پذیرایی از مهاجران است درهای خود را بست زیرا به گفته حکومت «به دلیل بحران عمومی مسکن، پذیرایی از مهاجران به ویژه مردان مجرد و بزرگسالان ناممکن و مرکز از ظرفیت اصلی خود لبریز شده است.»
سیستم یاد شده در حال حاضر از ۵۲ هزار و ۸۰۰ اوکرایینی و ۱۹ هزار پناهجوی سایر کشورها پذیرایی می‌کند و ساخت ۲۰۰ سرپناه جدید نیز جریان دارد تا ظرفیت آن گسترش یابد.
شورای پناهندگان ایرلند از این وضعیت غیرمنتظره اظهار نگرانی کرده و نسبت به احتمال وقوع یک بحران بشردوستانه هشدار داده است.
استدلال راست افراطی را نباید واقعیت تصور کرد
اما با وجود مسایل یاد شده، نوامی اولری، روزنامه نگار ایرلندی معتقد است که کشور از فضای ضد خارجی عمومی در امان مانده و تظاهرات و تجمعات از احساسات فوری و بحران زده سرچشمه می‌گیرد. او می‌افزاید که یک اقلیت پر سر وصدا روش‌های تحریک آمیز در سایر کشورهای اروپایی را به عاریت گرفته است.
به گفته این روزنامه نگار خطر اصلی آن خواهد بود که « استدلال راست افراطی مبنی بر حمایت اکثریت خاموش از نظراتش واقعیت پنداشته شود.»
به عنوان نمونه، در ۱۸ فبروری بین ۲۰ تا ۵۰ هزار نفر در دوبلین در حمایت از شعار «ایرلند برای همگان» راهپیمایی کردند؛ رقمی که ده برابر تجمع ضد مهاجران در ۷ فبروری بود. ایریش تایمز در مقاله‌ای می نویسد: «مهاجران بخش مهمی از استعدادهایی هستند که به ما خدمت می‌کنند. در کشوری که میزان پیری جمعیت سریع تر از میزان زایمان رشد می‌کند، هر مهاجر آماده کار، یک خالق گرانبهای ثروت محسوب می‌شود.»